Boş ve loş sokakta tek başıma yürüyorum. Uzaktan birisi görse normal bir insan sanacak ama ben normal değildim. Bedenimdeki çizikler en büyük kanıtıydı. Onlarca yükün, acının, derdin altından kalkmama rağmen hepsinin anısına bedenime bir çizik atarak normal olmadığımı kanıtlıyorum. Kim niye böyle bir şey yapsın ki? Madem altından kalkabiliyorsun acının neden bedenine zarar veresin ki? Bunların hepsi bana hatıraydı. Senden bana kalan hatıralar. Ruhumda bıraktığın hataları bedenimde de yaşattığım hatıralar.
Boş ve loş sokaktan çıkmıştım. Karşıma o uzun park yolu çıktı. Yürümeye başladım aynı yanlızlıkla. Bir sokak lambası görmüştüm bankı aydınlatan. Tüm ışığı tek bir bankı aydınlatıyordu. Gülümsedim ve aklıma yine sen geldin. Ne tesadüf o sokak lambası ben olmaya çalışırken sen başka tarafa dönük bencil bank. Yukarı baksan görürsün de bakmıyorsun.
Sessizce banka yaklaştım ve oturdum. Gecenin ayazı sarmaya başlamıştı beni. Halbuki o kadar fark etmiyordum. Alışıktım gece ayazının sert olduğu zamanlar dışarı çıkmaya. Sonrasında hasta olsam bile umursamıyordum. Elimi ceketimin cebine attım ve sigara paketini ile çakmağı çıkardım. Dudaklarımın arasına sigarayı yerleştirdim ve çakmaktan yardım alarak yaktım. Paket ve çakmağı yerine koydum. İnce uzun parmaklarımla ağzımdaki sigarayı tuttum. İçine bir nefes çekince dudaklarımdan ayırdım. İlk başta yutkundum ve etrafa bakındım. Benim gibi birisi var mı diye merak ettim. Bulamayınca içime çektiğim nefesi dışarı bıraktım.
