Akıl sağlığımın iplerini elimde tutmak için kalemimin ucunu keskinleştirip kağıda izler bırakmayı seçtim küçük bir kızken. Harfleri birleştirip yeni kelimelerle tanıştıkça kendimi hiç bitmesin istediğim bir tünelin kapısında buldum. Kapıdan içeri adım attığımda düşük omuzlarımın her birine bir parça huzur bahşedildi. Huzur omuzlarımı dikleştirdi. Yolları adımlamaya devam ettim. Kalemim kağıda her temas ettiğinde yollara daha sağlam basmaya başladım. Dikleşmiş omuzlarım, yüreğimdeki kitap sevgisini dizginleyip yüzüme tebessüm olarak taşıdı. Yazdıkça yeni bir sima keşfettim yüzümde, yazdıkça benleştim.
Hayatın kuytu bir köşesinde unutulmuşum bazen,bazen başroldeyim.
Bazen şişenin dibindeki son damlayım,bazen şişeden taşan damlalar kadar asi.
Bazen gevşek bir saç tokasıyım saçından düşen, bazen celladın kurbanın boynuna taktığı ip kadar sıkı.
Bazen bir aşk şiirinde saklıyım, bazen bir katilin tetiği çekmeden önceki soğuk,o son bakışında.
Tüm benliklerimi perçinleyip bir beden oluşturdum. Bu bedenin içine her kitap karakterinden bir parça ruh ufaladım.
Kim bilir belki bir gün ruhlarımız karşılaşır?

https://twitter.com/moldypatch2