çocukken sahip olunan şen şakrak hallerin ve hemen affetme özelliğinin getirisi olan sıcacık anların, insanın yaşının ilerledikçe yok olması; yok olmasından ziyade parça parça olup üzerinin başa çıkılamayacak kadar kötücül şeylerle kaplanması tarifi imkânsız bir hüzün gibi, tam kestiremiyorum. artık çocuklara has diyebileceğimiz özelliklerin büyüdükçe mecburen ortadan kalkmasının sebebi hep birlikte biziz, bunun akabinindeki düşündükçe oluşturduğumuz hüznü var etmeye hakkıkız olduğunu düşünmemem de çok saçmalık gibi gelmedi gözüme. saçmalığın kendisi ise şu an gecenin birinde oturup bunu düşünüp, bu platformda paylaşmam sanırım.