Eskiden herşeyi kafama çok takardım. Hâlâ öyleyim ama bu oran çok çok azaldı. Daha rahat ve pozitif düşünceliyim artık. Önceden her şey için bu neden böyle oldu gibi bakarken artık böyle olmasının bile bir sebebi var, böyle oldu ama belki iki yoldan bana düşenin sonu daha güzel tarzında bakıyorum hayata. Önceden her şey planlı olsun asla ama asla denge bozulmasın diye uğraşırdım şimdi bıraktım, su akar yolunu bulur olarak düşünüyorum. Belki suyun aktığı nehir değilde yan taraftaki taşlardan dolayı diğer taraftan ayrılan ve benim payıma çıkan taraf daha iyi olacak; istediklerimin olmamasının bile bir sebebi var diye düşününce ufkum genişledi, özgüvenim yenilendi, ve ruhen daha mutlu ve olgun hissetmeye başladım. Eskiden değer verdiğim arkadaşlarımla konuşmayı bıraktığımda günlerce bunu kafama takardım neden küstük, keşke şunu söyleseydim, keşke onun için bunu yapmasaydım vs. ama artık öyle değilim son bir yılda 6 yakın kişiyi hayatımdan çıkardım ve hiç birine bu gözle bakamadım. Hepsi için şöyle düşündüm; her insanın hayatımıza girme sebebi var, biz fark etmesek bile bize iyi veya kötü bir şeyler kattılar ve hayatımızdaki görevleri sona erdiği için çıktılar. Böyle düşündüğümde de rahat hissediyorum kendimi. Hiç bir zaman da düşünemedim konuşmayı bitirdikten sonra neden diye. Bazı olaylara da; sonucundan emin olmadığım veya tedirgin olduğum konularda geri planda durur denge bozulmasın olduğu gibi kalsın derdim. Sonra bunu 'ya benim denge bozulmasın diye yapmadığım şey hayatımı değiştirip, çok güzel bir şey olursa' diye düşünerek yapmaktan çekindiğim veya kararsız kaldığım şeyleri yaptıktan sonra kendi açımdan kendimi geliştirdiğimi ve çalışılırsa gerçekten bebek adımları ile olsa bile bir şeylerin değiştiğini fark ettim.