ama mən yenə də nigaran oldum sənnən. halım betər olanda da, yuxusuz qaldığım hər gecə yatıb yatmadığını marağlanırdım, gecəni səhərə vuran mən özüm deyilmişəm kimi, acsan görən? sanki günlərlə ağzına tək loxma qoymayan mən deyilmişəm kimi. mən bir yerdə sağalağ istəyirdim. hər şeyin ötəsindən gələk, yıxılağ, durağ. ama sən və mən biz... başa düşürsən də məni hə? kim üzünü çevirsə də sənə mən həmişə ev olum istəmişdim. günlər keçdi həftələr keçdi aylar keçdi, il olur sənə heç keçmədin ama. sən necə doğmam idin mənim. canım idin evim idin. hər dəfəsində məni incitməkdən çəkinmədin. neçə gecə nəfəssiz qalmışdım oysa mən. mən səninlə yaşayırdım, axı bilirdim mən səhər neçədə oyandığını, çayı neçə şəkərlə içdiyini, kefin olmayanda saçlarını daramağınnan, gözlərinnən, səsinnən bilirdim mən səni. bir başqasını belə bilmək istəmirdim. mən istəyirdim ki ən sevdiyim hər şeyin yarısını sənə saxlayım, bütün çiyələklərimi sənə verim, ən sevdiyim yeməyi saxlayım səninlə yeyim, ən sevimli kitabımı sənə oxuyum. bəs sonra? ah nə çox sevirdim kömürdən qara gözlərini, qoxunu demirəm hələ. mən bizi bəlkə içində itirək istəmirdim. ama sən istədin. bütün dünyaya qarşı savaşardım inan mənə bir sənə daş ola bilmədim.