yedi

0040

bir saatdan sonra dərd olaq.

oturub dərdləşək bir yerdə,

gəlim səninlə bir yerdə çay qoyaq,

ama mən yenə də nigaran oldum sənnən. halım betər olanda da, yuxusuz qaldığım hər gecə yatıb yatmadığını marağlanırdım, gecəni səhərə vuran mən özüm deyilmişəm kimi, acsan görən? sanki günlərlə ağzına tək loxma qoymayan mən deyilmişəm kimi. mən bir yerdə sağalağ istəyirdim. hər şeyin ötəsindən gələk, yıxılağ, durağ. ama sən və mən biz... başa düşürsən də məni hə? kim üzünü çevirsə də sənə mən həmişə ev olum istəmişdim. günlər keçdi həftələr keçdi aylar keçdi, il olur sənə heç keçmədin ama. sən necə doğmam idin mənim. canım idin evim idin. hər dəfəsində məni incitməkdən çəkinmədin. neçə gecə nəfəssiz qalmışdım oysa mən. mən səninlə yaşayırdım, axı bilirdim mən səhər neçədə oyandığını, çayı neçə şəkərlə içdiyini, kefin olmayanda saçlarını daramağınnan, gözlərinnən, səsinnən bilirdim mən səni. bir başqasını belə bilmək istəmirdim. mən istəyirdim ki ən sevdiyim hər şeyin yarısını sənə saxlayım, bütün çiyələklərimi sənə verim, ən sevdiyim yeməyi saxlayım səninlə yeyim, ən sevimli kitabımı sənə oxuyum. bəs sonra? ah nə çox sevirdim kömürdən qara gözlərini, qoxunu demirəm hələ. mən bizi bəlkə içində itirək istəmirdim. ama sən istədin. bütün dünyaya qarşı savaşardım inan mənə bir sənə daş ola bilmədim.

içim heç cür soyumur. bu sətirlər sənin oxuya bilməyəcəyin qədər uzundu əslində. bir il içərisində sənə neçə dəfə sağol deyib ardınnan neçə dəfə məğlub olduğumu saymamışam heç. mən elə bilirdim ki kim getsə sən həmişə qalacağsan. sən həmişə tutacağsan əllərimi, səsin yenə hər şey yaxşı olacağ deyə saracağ yaralarımı. mən elə sanırdım. mən hər şeyi elədim, özümnən keçdim sənnən keçmədim. qürurumu saymadım, özümü görmədim bəlkə sən görərsən deyə ama yox. hamı bildi, hamı bildi səni nə qədər çox sevdiyimi bir sən istəmədin. mənnən ötrü savaşmadın heç. inan mənə insan istəyəndə hər şeyi eləyir. eləmirsə demək ki istəmir. sən mənsiz yarımçığ olsan məni incidə bilərsən heç? mənnən xəbərsiz qalanda sakit dura biləsən? qəhər boğur da məni. həmişə içimdə bir yerlərdə balaca ümüdlər bəsləyirdim ki, bəlkə gələrsən. mənə görə sağ ikən sənnən ayrı qalmağ dəhşət idi həmişə. alov olub yanırdım sən necə mənə daş kəsilmişdin bəs? heç yedirə bilməmişdim özümə ki, istəmirsən. hər şeyin ən xırda detayına qədər xəyalını qurmuşdum mən. hər başarında sağında durub dəstəkləyəcəkdim mən səni. yaralarını öpəcək, əllərini bərk bərk tutacağ idim. sonra gördüm ki sən yoxsan. sənin sıxıntılarınnan daha ağır idi mənim yüklərim. mən nələr nələr yaşadım heç ötüşər səninkilərlə?

çok düşünüp az konuşuyorum babam gibi. 

elə bir hər yerdən sənsizlik baxır

sən yoxsan tənhalıq hey məni sıxır

sən yoxsan dəyişib qar da yağışda