Şuraya yazabileceğim 2000 harfi birazını dolduracağım. 

Basit şeyler ile. Aslında bu hesap ve yazdığım herşey gelecekteki kendime. Durum güncellemesi gibi birşey işte. 

Hayatım boyunca pek çok yanlış yaptım doğal olarak. Ama en büyük yanlışım başka insanları kendimden daha üstün görmemdi.    Eskiden tamamıyla beynim bu düşünce ile doluydu.  Şuan geçmiş olsa da hala beynimin bir köşesinde bu düşünceye sahibim. Atamıyorum, ne kadar istesem de yok edemiyorum o düşünceyi. Ve bazen hala kendimi insanlara göre küçük görüyorum. Duygularımı, düşüncelerimi. Eskisi kadar değil ama hala var olan şeyler. 

Çok yordum kendimi bu konuda. Düzelmeye çalışıyorum elimden geldiğince. Ama işte bir insan 7sinde ne işe 70inde de odur. Yok edemiyorum bu düşünceleri.

İnsanları sevmiyorum. Bunu söylediğimde genelde küçümsenirim 'ergen' olarak adlandırılırım. O yüzden her yerde düşüncelerimi söylemem zaten. Düşüncelerim benimle güvende.

Ama cidden insanları sevmiyorum. Yalnız olmak benim için daha güvenli ve huzur verici. Herhangi bir ilişkide, arkadaşlık olsun, aşk ilişkileri veya büyüklerle olan ilişkiler olsun bunların hepsi beni yoruyor. Bir insana sürekli ilgi vermek zorunda olmak, ilgilenmek zorunda olmak çok yorucu. Bunalıyorum bu yüzden insanlardan uzaklaştırıyorum kendimi.

Yalnız olduğumda eğlenebiliyorum. Kendi kendime gülebiliyorum. Bu şekilde daha rahat hissediyorum.