nazgalipoglu

❝ Çâre, belki de ben yer yüzünde binlerce tenin yaşadığı can acısını ve buna sebep olan nedenlerin hissettirdiği herhangi bir somut duyguyu ve ızdırabı hiç bir zaman hissedemeyeceğim. En önemlisi de ölümün beni hapsedeceği o gün dahi belki de böyle olacak❞ dedi. 
          
          Buz kesmiş kırmızıya çalan sağ elinin avuç içiyle, göğe yükselen kirpikleri arasında yorgunluktan kısılmış göz alıcı keskin gece mavisinin ışık saçtığı sağ gözünü ovuşturdu. 
          
          Dudakları huzursuzca buruştu ve titredi, cümleler gür, tok ve kendinden emin bir şekilde koşuşturdu dudakları arasından ıslık misali süzülen nefesi eşliğinde, ❝Ama sen somut hiç bir acıyı deneyimlememiş beni, yaşattığın soyut bir acıyla yaraladın Çâre. ❞

❝ Kalabalık boşlukların için de yaratılışın varoluşuna edilen sitemler, boş odalarda yankılanan acı insan çığlıkları gibiydi. Atılan çığlıkların çıktığı ağızla, duyan kulakların yalnızca aynı nefese ait oluşu gibi. ❞
          
          ❛ ÇÂRE ❜ acının bir tutam nefese tutunmuş hali.

❝Karanlık gece, gece mavisi yüzler.Buğusunu yitirmeye yüz tutmuş zift karası aynalarda kendisini izleyen enseler. Binlerce kadın kılığında acı, acı kılığında adam, yüzler o anki hisler. Hepsi aynı. Ben duygusuz bir yarasa yavrusu tünemiş izlersen bunları, ismini koyamadığım bir şey koptu içimde. Hani şu insanların bahsettiği korku olmalıydı. ❞