bugün bir haber aldım, bana hayatımın en zor zamanlarını yaşatan kişinin okuldan gideceğiyle ilgili. bana yaşattıklarını/yaşatılanları yaşamaya bir dönem bile dayanamamış, nakil aldırmış. son bir buçuk yıldır okulda kimse ile konuşmadığım için herhangi bir şey yaşamıyorum fakat 9. sınıfta aşırı kötü şeyler yaşamıştım bazı kişiler ve tabii ki bazı kendi hatalarım yüzünden. 2023'e arkadaşımdan engel yiyerek girmiştim mesela, inadına sırf 00da engellemişti a* takıntılısı. okulda ise bazı nedenlerden dolayı sınıf değiştirmek zorunda kalmıştım ve beni istemedikleri zaten belliydi. birkaç kişiyle aram iyiydi, onlar da zaten sonra yapmadıklarını bırakmadılar. benim de fevri davranışlarım vardı fakat o kadar arada bırakılmayı hak etmemiştim a* ya. veya bi konu konuşulurken "sen anlamazsın" denilmeyi, bir yere giderken "nisayı çağırmayalım" denilmeyi. oralarda buralarda üzüldüğümü bilmelerine rağmen umursanılmamayı. sadece arkadaşlıklarına özenmiştim. bu kadar sahte bi arkadaşlık olduğunu bilseydim, şu anki halim olsaydı yemin ederim iki dakika bile bakmazdım yüzlerine. fakat güce (psikolojik) ve sevilmeye ihtiyacım vardı. ailem, akademik hayatım, öğretmenlerle aram, arkadaşlıklarım, okul yani her şey o kadar kötü gidiyordu ki. tüm yaşananların ardından depremzede olan arkadaşım tarafından onu anlamamakla suçlandım. hayatımda yaşadığım en büyük vicdan azaplarından biriydi. 2-3 ay sürdü ve hayatımın gerçekten en kötü zamanlarını geçirdim. beni ona bok gibi davranan biriyle kıyasladığında zaten artık hissedecek bir duygum bile kalmamıştı neredeyse. üstüne ablamın bana yaşattığı bazı tramvalar yüzünden gece yarısı krize girip nefes alamadığım günü bile en ufak detayına kadar hatırlıyorum. annemin asla beni dinlemeyip sen şöylesin, böylesin diyip yargılamasını da.