Bana 'Bak güneş ne kadar güzel parlıyor.' dedi.



Ben ise ona 'Ay kadar değil' cevabını verdim.



'Ama ay, güneş sayesinde parlar.' dedi.



'Güneş aya ışık gönderir, evet.' dedim. 'Ama ay kendi çabasıyla parlar.' 



'Hah! Neden miş? Güneşe iyi ve güçlü görünmek için mi?' 



Onu, onaylanmayan mırıltılar çıkarırken nasıl bu kadar umursamaz olduğunu düşündüm. Gözlerimi masmavi gökyüzüne dikerken 'Hayır,' diye yanıtladım, kendimden geçmiş bir halde. 'Hayır, onun kendini güçlü göstermesine gerek yok. Çünkü o; kendine gelen ışını bizlere göndererek önümüzü böyle bir karanlıkta bile görmemizi sağlıyacak kadar güçlü.' 



Gözleri gözlerimi bulurken 'Tıpkı senin gibi...' diye mırıldandı.



'Hayır, yine yanılıyorsun. Senin gibi...' kaşları çatılırken devam ettim. 'Çünkü sen kendi karanlığımda bana ışık oldun. Hemde ışık kaynağı sen bile değilken...'