varmışızgibi

Ve ben bütün aynalarına şehrin
          Döndüm sırtımı
          Bilinecek belki de yok olunca var olduğum
          
                                                               MEHMET DURMAZ

Siyah... Bir insanın siyahı sevmesi için bir nedeni olmalı mıdır? Yani illa kötü bir anısı mı olmalıdır? Sebepsizce sevemez mi bir insan? Peki hiç düşündünüz mü renkli giyinen insanlar mutlu oldukları için mi renkliler yoksa siyahı basitleştirmekten ve ondan bıkmaktan korktukları için mi? Böyle güzel sevdikleri için mi mutlu görünüyorlar ya da? Siyah sadece bir renk midir peki? Duygunu ta kendisi olamaz mı? Belki de üzüldüğünüz de siyah hissediyorsunuzdur. Belki de üzüntü edebiyatın ortaya çıkardığı bir terimdir ve gerçek anlamı siyahtır.   
          
          Hiç düşündünüz mü, belki de siyahı üzerine giyinenlerden çok kalbinde taşıyanlar acı çekiyordur..?

https://www.wattpad.com/908912998-yarışma-kurallar-ve-katılım  
            
          güzel görünüyor bakmanızı öneririm. @-eymen-

"Kendini maskeliyor, o maskeye dönüşüyor ama ilk defa bu maske olayı tehlikeli değil." 
          
           "Maske aslında onun gerçek yüzü."

Knka rüyamda seni gördüm. Resim yapıyoduk ama baya profesyôneldik. Bize gwlmiştin. Mukavvayi guajla maviye boyuyoduk. Sonra palet resmi çiziyoduk. Fırça resmi de ama baya uyumlu. Sonra boyayı sıçratıyoduk. O kadar harikaydı ki ...

- Kolunu omuzuma atarak beni kendine çekti ve sarıldı. "Sensiz ders ölüm gibiydi kızım. Hoca beni ayin yaparak tekrar tekrar diriltmiş ama hala bir tarafım ölüymüş gibi hissediyorum."  Yapışık hallerime yüzümü buruştururken "İyi de her ders öyle hissettirir. " dedim. Durup biraz düşününce başını salladı. "Haklısın sensizde aynı, seninle de;  nasıl geçecek bu okul böyle?" Kafasına sertçe vurunca koridorun diğer tarafına,arkamda kalan yere, doğru koşturarak "Hep şiddet, hep şiddet olmaz ki böyle." bağırdı.  -

"Üniversiteyi yeni kazanmıştım. Babamın pek durumu yoktu, ben de biraz para biriktirmek için yazın Bodrum’a gittim. Bir arkadaşım bir mekanda çalışıyordu, ben de orada işe başladım. Onu ilk kez orada gördüm .Sahneye çıkıyordu, daha yeni yeni tanınıyordu ama..
          Sabah oldu, sahnesi bitti, yanımıza geldi ; 
          'Dostum gel otur gel' dedi.
          Ben utana sıkıla 'Abi iş var' dedim.
          'Ya gel sen, sonra yaparız beraber' dedi.
          Oturdum 'kimsin bakalım sen, adın ne?' dedi..
          'Yusuf' dedim.
          'Ekmek kuyunun dibindedir Yusuf' dedi.
          Gülümsedim
          'Okuyorum abi, para lazım' dedim..
          'Aferin' dedi 
          İyi geceler bile demeden gitti..
          Sonra hemen hiç selam bile vermeden 2 ay geçti..Ben babamı kaybettim abi orada çalışırken.
          Memlekete gittim.
          Mersin'e.
          Baktım kalabalıkta biri var, siyah deri mont, gözlüklü.
          Yaklaştı yanıma, 'olur Yusuf olur..
          Hayat bu, kuyudan çıkmaya gayret et sen hep dedi..'
          Gitti..
          Kardeşime bir zarf bırakmış, içinde biraz para ve bir mektup var, bir de banka hesap cüzdanı..
          'Bütün eğitim masrafların bana ait, kimseye söz etmek yok.'
          Etmedim abi, kimseye bir şey demedim…
          O günden sonra abim, babam, her şeyim oldu o benim..
          Evlendim, oğlum var bir tane, adı Barış.”
          Yusuf Sami Atılgan

Bu gün çok ağlayasım var. Kitabın daha dördüncü bölümünü bitirmeme izin veremeyen Skaad ve Moai beni çok yoruyorsunuz!

Napıyon lan din kültürü sınvında meleklerin adını yazınız sorusuna adını yazdığım kız ¿

bi' varmış bi' yok oldu...