ÖLÜM KOKAN NEFESLER
Ölmek için doğmak. Başka türlü huzura inanmamak. Pembe güller yerine siyah gülleri tercih etmek.Yaraların öpülmesinden korkmak, daha çok kanatacağını düşünmek. Toprağın yorgun bedenleri dinlendireceğini umarak, sonsuz uykuyu arzulamak. Aşk, intikam, boks, tutku, kardeş sevgisi, güvensizlik içinde büyüyen sağlam bir dostluk. Yılların hatasını, karakterimiz hayatın geç de olsa kendisini soktuğu mazeret sınavında doğruya çevirebilecek mi? En büyük yangınına su olabilecek biri çıkacak mı? Yoksa denizleri mi yakacaklar? O halde ruhlarına ölüm sinmiş, acının kokusuna bulanmış, yüreklerinde geçmişin bin bir izmariti sönmüş bu kalpleri gelin ve teselli edin. Hayatta düşmüş dizleri kanayan, babalarının kollarını açmadığı karakterlerimizi kucaklayın, yaralarından öpün. Azrail'in çocuklarını bu hikayede yalnız bırakmayın.
Burnumu boynuna yaklaştırdım.
"Parfümün ne?"
"Ölüm."
"Ölüm hiç bu kadar güzel kokmamıştı."
Hikayemin tanıtımıdır.
