doןoʍɐn!ǝ nɐ doʇʍoɹʎ 

Nawet w ciszy ktoś zawsze krzyczy.

Owijał sobie wokół placów kosmyki jej włosów. Nienawidziła dotyku obślizgłych Śniętych Ryb na swym rozedrganym karku, lecz nie protestowała. Dwa kawałki mięsa nieprzyzwoicie blisko siebie; nie potrafiła myśleć o tym jednym gnijącym na wystawie rzeźnika jako o własnym ciele. 

Ten cały bałagan wziął się z lęku.

- Już za chwilę - wyszeptał w zagłębienie nieco ponad miniaturowym  mostem jej obojczyka. - Zrobimy to wspólnie... na trzy, dobrze ? 
Nie była w stanie zliczyć, jak wiele potworów wynika z dobrych intencji. Może to i naturalne, bo w końcu lalki nie rozmyślają; one tylko płaczą malowanymi łzami. 
Sine ze zdenerwowania palce już ledwo ściskały stanowczo wetknięty w nie pręt. Kolana to się uginały, to prostowała, niby łódź na rozedrganym morzu. 
Oddech, stracił na tę chwilę znaczenie. Stał się dla sprawy obojętny. To ona, prosta i naga wypełniła wszystko. 
I oto naraz przelała się przez naraz rozwarte z piskiem drzwi windy.
Prowadzona nią dłoń, z łatwością roztrzaskała się na rozmazanym  kształcie, jeszcze za nim ujrzała go w pełni. Automat. Seria diabelnie prostych algorytmów wypełniła następne minuty. 
I po wszystkim. Żałosna kupka niewinności zalana czernią i krwią spoczywającą u stóp tak podobnych do własnych. A jego twarz, pokonanego Potwora nie była szydercza, ale smutna i trochę przerażona. 
- Znalazłaś - zawołał radośnie. - Wracajmy do domu. 
- Nie. To wciąż nie to - nie zobaczył nawet, jak pokręciła głową, już wzięła zamach, tym razem właściwy. Pojawiło się ciało, kolejna krew. Zdarza się. Ale zdarzyło się już ostatni raz. 

-Teraz dopiero znalazłam 
 

                                                               ✿ ❋ ❁ ✽  ✾ ❃

„Decyzja moja zapadła. Publiczność, druk i czas już nie istnieją;  w drogę!"  - Gustaw Flaubert, Listy, Warszawa 1957.