Uçurumun kenarında bir ağacın dallarında sallanan yaprağım şimdi. Fırtınaya karşı direniyorum. Ağaca sıkı sıkıya tutunuyorum. Biliyorum bırakırsam düşeceğim. Belki yıllar var önümde yaşamak için. Bu kadar çabuk pes edemem diyorum kendi kendime.   Daha sıkı tutunuyorum. Ben sıkı tutundukça fırtına şiddetleniyor. Sanki yemin etmiş beni ağaçtan koparmaya. Ve en sonunda dayanamıyor bırakıyorum tutunduğum dalı. Rüzgarla birlikte bir ordan bir oraya savruluyorum. İşte bu kadar acizim ben.  Kendi hayatıma yön veremeyecek kadar aciz.