Gözümden dökülenlerle değil, kalemimden dökülenlerle ağlarım ben. Satırlar gizler hüznümü. Kırık bir kalbin dilinden dökülür o kelamlar. Ve ağlarım. Satır satır, hece hece ağlarım. Her bir kelam bütününü oluşturur yüreğimin. Parça parça vurur gönüllere. Kimse bilmez gizemini. Ağzına kadar doludur da korkar taşacağından. Hepsini boşaltamaz birden. Sular altında kalır o zaman ekinler. Ve felaket olur bazıları için. Bu körpe yüreğin taşıdığı yükü kaldıramaz her yürek. İşte bu yüzden ağlar kelamlar. Satırların arasına serpilmiş manaları bilirler. Yeis içinde o kırık kalbin lisanıyla ağlarlar. Çoğu kişiden sadıktır çünkü kelamlar. Bilirler engin denizlerin diplerini. O haşin dalgaların ardındaki sebepleri en çok onlar anlar. Ve anlatır. Okuyana değil, hissedene anlatır. Gözüyle değil, gönlüyle bakana aralar mana, kapılarını. Çünkü her hikayede bir parça vardır yazandan. İşte bu yüzden ağlar kelamlar çünkü tüm manayı omuzlarında taşır...

                                                        - BSM