Bazen öyle yalnız kalıyor ki insan kendiyle. Bazen en sevdiğinden gelen bir darbeyle, bazen sokakta kendini sevdiren bir kedinin sevikdikten sonra suratına bile bakmamasıyla. Ve kendi kendine kalıyor. Diyor ki kimsem yok. Kalbim kırık. Yapayalnızım. Duruyor öylece. Belki ağlıyor. Belki sızlıyor. Kendiyle yalnız kalınca insan kalbini dinliyor. Doğayı dinliyor. Akan ırmağın sesini dinliyor. Gündüzün son aydınlığında ağaç yapraklarına bakıyor. En son O'na (celle celalühü) dönüyor. Çünkü o hep yanınızda biliyor musunuz? Hiç gitmeyen. Yüz çevirmeyen. Bir adım gittiğinde sana koşan bir O var. Yüreğinden gelen iniltiyi duyan da o. Ağzın açılmasa, dilin kıpırdamasa kaç yazar? Yüreğinde bir tek o olunca, içten yalvarınca eninde sonunda sana istediğini veriyor.
Hiiç. Öylesine. Bilin istedim.
- BSM