bağlanmayın arkadaşlar. tüm umudunuzu birine bağlamayın, birini anarak şarkılar dinlemeyin, deli gibi hayaller kurmayın. dinlediğiniz şarkılara o hayalleri yerleştirmeyin. mutluluğunuzu, huzurunuzu onunla eşleştirmeyin. ben hepsini yaptım, o bilmeden her hayali kurdum, ona adadığım nice şarkılar dinledim. nasıl ağladım arkasından, nasıl… atak gibi gelirdi ağlamalarım, en zor zamanlarımda pusu kurmuş bir düşman gibi saldırırdı üstüme. ben kendime kadardım, ona yetemedim. o geldi hayatıma, hiç haberi yoktu geldiğinden. benim gülüşlerim oldu, içimi ısıttı. ‘hayalin şifa yalnızlığıma’ derdi birsen tezer, onu düşünerek kapardım gözlerimi. belki aşık değildim belki de öyleydim bilmiyorum ama ben gerçekten çok sevdim. şuan onu anlatırken birilerine, sesim titrer hep. hala reddedilmeyi aşamadım arkadaşlar. içimde sızlayan, kalbimi ağrıtan bir yara olarak kaldı. en kötüsü de başkasını sevdiğini bilmek. onu sevdiğim gibi onun da bir başkasını seviyor; hayaller kuruyor, şarkılar dinliyor, gülümsüyor. ve belki de karşılığı var. benimle aynı ortamda olduğunu fark edince asla bakmıyor. rahatsız ettiğimi, çocuk gibi gördüğünü düşünüyorum. keşke yok olsam diyorum. ama bir o kadar da görmek istiyorum, aynı ortamda olma düşüncesi bile yetiyor. onun için bu kadar şeyler düşündüğümü bilse acırdı bana. hislerimi açıkladıktan sonra beni kibarca reddetti, kızamıyorum bile. rahatsız ettiysem özür dilerim dedim ama içime nasıl battı, nasıl oturdu içime o cevabı. umarım kırgınlık oluşturmaz sana bu cevabım, dedi. o gece ağlamadım ama sonraki günler çok kötüydü. ertesi gün saatlerce ders çalıştım. ama hiçbir şey anlamadan. ben kendime çok üzülüyorum gerçekten. seni seviyorum hala, başkasını sevdiğini bile bile. bu yüzden özür dilerim kendimden.
