Anneannem dün yoğun bakıma alındı ve ne zaman uyanacağı da mühim. Arkadaşlarıma bundan bahsettim dün ve dünden beri hiçbir şey yazmadım buna rağmen durumunun nasıl olduğunu tek biri bile sormadı. Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam. Annemin nasıl hissettiğini dinliyorum ona destek olmaya çalışıyorum. Bir yandan kardeşlerime bir şey olmamış gibi davranıyorum. Evin tüm yükü üstümdeyken hiçbirinin umrunda olmamak çok koyuyor. Erkek arkadaşım bile sırf bu yüzden moralim bozuk ve onunla konuşacak an bulamıyorum diye bana tripleniyor. Şu son zamanlar o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi anlatamam. Anneannem, umarım bir an önce uyanırsın. İlk göz ağrım diyerek başımı okşarsın. Umarım felçli kalmaz, eski sağlığına kavuşur, bizi tanırsın. Annem üzülsün istemiyorum artık. Kafamın içinde onca şey düşünüp kimseye anlatamamak da iğrenç bir şey. Çok arkadaşım olduğunu düşünürdüm ama belki de sorun bendedir, yine. Erkek arkadaşım dün konserdeydi ve ona eğlenebilmesi, keyif alması için tek bir şey demedim. Göz yaşlarımla, boğazım düğüm düğümken asla bir şey çaktırmadım. Ama yine de neden bana böyle davranıyor anlamıyorum. En yakın arkadaşım ben bu haldeyken neden bu kadar mutlu mutlu benim de olduğum grupta ben yokmuşum gibi takılıyor anlamıyorum. Sanırım arkadaşlarım var diyerek sadece kendimi kandırmaktan başka bir şey yapmamışım bu zamana kadar. Ama yine de onlara söylemeyeceğim bunları. Çaktırmayacak yanlarında güleceğim. Hiçbirine darılmayacak, belli etmeyeceğim. Hakkım yok çünkü buna. O kadar nefret ediyorum ki.
