Özlem Okçu

-16-
 

SM

Ben dört yılda bir gelen o kutsal gecenin karanlık sokaklarında, doğan çocuklara ağıt yakan kızım. 
Kırmızı rengin mutluluğu temsil eden o canlılığının içinde mutsuz bir bulut olup yağmur yağdırarak, onu da mutsuza çeviren kızım. Yeşil renginin enerjisi içinde hapis yatmış kızım.  
Sarı rengin zekasından akarak, boşluğa gittiği kelimelerin içinde boğulup, tekrardan o kelimelerle zekasına kafa tutmuş kızım. Pembe rengin sevgisini kıskanıp onu acıya bulayarak umutsuzluğu öğreten kızım.Mor renginin içinde yaşayan ölülere mezar taşı olmuş kızım. Kahverenginin aklıyla oynayıp, planlarını değiştirerek onu çıkmaza sokan kızım. Beyaz rengini çok boş görüp onu zorla katil yaparak saflığını elinden alıp benliğine yeni bir renk katan kızım. Siyah rengine gelince ise onun gibi güçlü olmak isteyip, tüm bunları amacıma ulaşmak için yapan kızım. Ama bir yanlışlık yapmışım. Ben renkleri başka renklere çevirip, onlara kötülüğü yaşatırken, onlar siyahın karanlığına saklanmışlar. Şimdi ise tüm renkler siyahla bütünleşip, benden intikamlarını almak istiyorlar. Bu yüzden bende yeni bir dünya keşfedip, onu kendi krallığım ilan ettim. Neresi olduğunu söylersem, gidip öçlerini almak isteyen renklere söylemek yok ama tamam mı? Burası kendi kurduğum hikayelerin içi, bende kelimelerin arkasındaki gölgelerde saklanıyorum. Buyur gel misafirimiz ol veya sonsuz ama elbet bir gün son olacak o güne kadar burada ol. Çünkü burası kendine ait bir dünya bulamayanların yeri, kimsesizlerin yeri.
Bende kimsesizlerin kraliçesiyim.

"Bir kelebeğin kanatlarında, rüzgara karşı kafa tutmaya."