Odłożyłam telefon, kiedy poczułam na sobie czyjś wzrok. Ktoś mnie zauważył? Ciągle zadawałam sobie te pytanie. Przecież jestem nikim szczególnym, dochodzę po chwili do wniosku. Przecież zaraz muszę wyjść do pracy, zdaję sobie również sprawę i z tego.
    Biorę lusterko, ignorując myśli. Wiąże prostego kucyka, a potem zakładam kolczyki. Jeszcze okulary i oto... Ja. Taka prosta, zwykła dziewczyna. Czy zasługuje by być pisarką? Artystką? Czy będę w stanie coś... Osiągnąć? Przecież jeszcze studia. Kiedy ja to wszystko ogarnę? A zresztą... Zaraz autobus!
    Chwytam plecak i wybiegam pospiesznie. Nie mogę się spóźnić, nie lubię tego. Przecież kocham pisać... Mam zrezygnować z pasji przez szare normalne życie? Odłożyć marzenia, by żyć tym czymś?
Nie ma mowy. Dam radę. Będę żyć, pracować, studiować i... Pisać. Podjęłam decyzję.
    Zostanę pisarką.