Yaşamdaki tek dayanağım. Arthas için Frostmourne... Sadece senin gibi olmak istemiştim. Ama senin ayakların büyük. Bıraktığın izlerin yerlerini dolduramıyorum. Bir gece ansızın kendimi bulsam sokakta o sokak lambasının dibinde. Soğuktan ellerim titrese bile o loş ışığın büyüsünde kalırım çıkmam oradan ısıtmayacağını bile bile. Kinimin öfkemin soğumasını istemiyorum. Çünkü içimi ısıtan sadece o. Korkularım sırtımda taşıdığım katık her ne kadar doyurmasa da. Çünkü başka yiyeceğim yok. Diğerleri bana cok uzakta. Önümdeki çamur birikintisine damlayan gözyaşlarım ise dinlediğim tek ahenk. Ne kadar da yumuşak. Ölçülü. Düzenli. Bana çok uzak. Ama benim içimde. Ben kendime gerçekten bu kadar uzakmıyım. Düşüncelerine, hayatıma. Ona. Kaderim olsa gerek. Bu sokak lambasi ve içimdeki sıcaklık. Arthas... Ben sadece... Frostmourne'mi istedim... Ruhumu alsa bile... Seni daima izleyeceğim. Sokak lambası sönene kadar...