𝔃.

to był rok pierwszych i ostatnich razów, a kolejny będzie raczej wypełniony, cóż, tymi pierwszymi. jestem potwornie zmęczona, a jednocześnie cieszę się, że to już za mną. 
          
          a teraz, teraz będę pisać.

czuję, 
          jak tracę 
          sens

czuję potrzebę istnienia w przestrzeni twórczej 
          nawet, jeżeli ta przestrzeń jest próżnią

i powiedziała tylko
          lico przecięte konstelacjami, 
          srebrzyste gwiazdy 
          co pozostają łzami
          chciałabym, by była 
          szczęśliwa
          
          
          kiedy te momenty, w których zdaje mi się, że jestem apatyczna przechodzą w momenty, w których czuję zbyt wiele<<<<<