düşündüğünün aksine üzülmedim arkandan. kalbime ince bir sızı saplandı, genzim yanmaya başladı, gözlerim buğulandı ama içimde aradığım üzüntü yoktu. ruhum direniyordu sana. kin, öfke ve nefrete karşı büyük bir savaş veriyordu. sevgimin ikimize de yeteceğini düşünüyordu sanırım. bana ve yokluğundaki sana. aramızda kalan cam içten içe parçalanmıştı belki de. buna şahit olup yola devam edebilmek yürek ister. o yolda hâlâ yürüyor olmak benim suçum değil. insan kendine bu acıyı yaşatmaz. ben ise yolun sonu sana çıkıyorsa bu acıda boğulmaya bile razıyım. hiçbir güç beni senden alıkoyamaz. hiçbir şey senden güzel olamaz. durup bakarsın yine uzun uzun, tebessümle izlerim. boynuna yakışan beninden öperim. sevdiğimiz şarkılardan dinleriz, kitap okuruz. sen benden önce bitirip belli etmezsin. ben farkındaydım canımın içi. sayfaya bakmak ve okumak arasında çok fark var. bunları artık yapamayız sanırım. böyle düşününce gerçeklik biraz daha belirginleşmeye başladı. arkana bakmadan yürüdüğün kaldırımlar altında eziliyordur belki de. içindeki çocuğu kolay kolay kimse taşıyamaz. kaldırım taşları bile. hınçla bakan gözlerinin arkasında yatan şefkat görülmeye değer. gören, bir daha bakamaz; gözlerini sevenin ise hayatı yıkılır. kader tercihler arasında hakkıma düşenin ikincisi olduğunu gösterdi. bu dünyadaki imtihanım senken alnıma yazılan kara yazıyı yaşamak boynumun borcu. yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. fakat buna yaşamak denmez. yaşıyorum demek yaşadığın anlamına gelmez. yine de çiçeklerimizi sulamaya devam edeceğim, toprağını değiştirip saatlerce konuşacağım. orkideleri çok severim. beyaz orkidemi yaşatamadım. o gün de içimde üzüntü yoktu. ben, sevdiklerimi yaşatamıyordum. insan zamanla alışıyordu bazı şeylere. canından giden kalbinden de gitmiyordu. köşeyi döndün ve kaybettim seni. zifiri karanlığın içindesin. hızlı git. hava soğuk, üşürsün.
