Mesela bir arkadaşın aradığında çok kötüyüm dediğinde ''hemen geliyorum'' diyemeyen insanlar var. Çünkü ben anneme saat erken bile olsa arkadaşım çok kötüymüş hemen gitmem lazım dediğimde otur oturduğun yerde daha geçen gün çıktın ya dışarı diye azarlıyor. Ve ben o kapıyı çekip çıkamıyorum. Çünkü o zaman o kapı bana tamamen kapanır. Ya da hoşlandığım çocuk elinde çiçeklerle kapıma gelsin diye asla hayal edemiyorum. Çünkü mahallede ki insanlar ne der ? Babam görürse ne derim ? Ya da sevgilim hadi gel sana bir sürprizim var dese '' ya aşkım babam bu saatte izin vermiyor'' demek ne kadar rencide edici. Çok beğendiğim kıyafetleri alamıyorum. Cüzdanımda kaç para olduğuna bakmam gerekiyor. Ve çoğunlukla tarzımı oluşturmak için beğendiğim kıyafetlerden önce o parayı harcamam gereken başka şeyler oluyor. '' kanka hadi sen de gel hep beraber denize gidiyoruz'' diyenlere '' ya bir tanem benim o gün çok önemli bir işim var'' derken aslında benim ailem arkadaşlarımla tatile gitmeme izin vermez ki diyemiyorum. Ya da cluba gidiyoruz dediklerinde ertesi gün bütün arkadaşlarımın eğlenirken çekilmiş fotoğraflarına bakıyorum. ''ah nasıl güzel eğlenmişler. Bensiz'' diye iç geçiriyorum. Ben de kendime yakışacak çok beğendiğim dövmeler yaptırmak istiyorum. Ama akrabalarım gördükten sonra o kızın ne yaptığı belli değil dövmeli mövmeli bir şey zaten dediklerinde ben umursamasam bile ailemin üzüleceğini biliyorum. Sonra ne oluyor biliyor musun ? kendini kısıtlamak zorunda kaldığın her şeyden terk ediliyorsun. Azalıyorsun. Yanlarında olamadığın için arkadaşların kopuyor, Hayallerin uzaklaşıyor, Zevklerin dışarıya kötü görünüyor. Ha tabi bir de burda hayallerinde olan şeyleri görüp fotoğraflar paylaşıyorsun birileri onları '' ulan kezo baban burda yazdıklarını görse kemerle döver hala neler yazıyorsun'' diye yargılanıyorsun. Sanki hayatımı ben seçmişim de hayallerimi seçmeme bile karışılıyor.
