Bir garip yolcu..
Uludağ Üniversitesi 
Şiir, serbest nazım
Ve şu;
Geçmişe bakıp yüzümüzü asacağımıza, neden geleceğe bi umutla bakıp gülümsemiyoruz ki? Doğamızda yok çünkü..
Kırıldıkça umutlarla bakmayı kaybediyoruz, üzüldükçe ümidimizi yitiriyoruz. Gülmemiz arttıkça içimizde sakladığımız dertler büyüyor diyoruz. Hep bize yapılandan bahsediyoruz.. Belki de biz de bir başkasına aynı şeyi yaptık, bu açıdan bakamıyoruz biz. Yönetmen koltuğuna oturmuş gibi, sadece seyreder gibi.. Bunun kamera arkasını unutuyoruz biz. 
Yaptığımız hatalardan ders aldık desekte, her fırsatta yine aynı hatayı yapıyoruz. Her bir adımda biraz daha kendimize benziyoruz. Değişmeye çalışıp, değişmiyoruz. Hiç birimiz farklı değiliz, herkes aynı bardağa dokunup, aynı çayı içer. Biri gazete okur yudumlarken çayını, biri kahvede tavlasını oynar. Farklılaşmaya çalıştıkça, aynılaşmaya başladık. Elimizi tutacağımıza klavyelere sarılıyoruz. Bu yüzden acı çekiyoruz, bu yüzden acı çektiğimizi sanıyoruz. Bağımlısı olduğumuz bu sistemin ayrılık a
cısını çekiyoruz. Yerdiğimiz her maddenin, her durumun bağımlısı oluyoruz. Utanarak bakmadığımız, kokusunu duymadığımız, gözlerinin içinde kaybolmadığımız, tanımadığımız sevgililerimizin ayrılık acısını çekiyoruz. Burdan tanışıp burdan ayrılıyoruz. Hissetmeden aşık oluyoruz. Bilmeden de acısını çekiyoruz. Bağımlısı olduğumuz burayı terketmek ümidiyle, umarım bir gün çarpışıp tanışırız.