M. Şamil

Özgür olamayız albayım. Özgürlük sadece bireylerden bağımsız olmak mıdır? Ya da emir almamak mıdır? Peki ya gönül? Sevmemek midir? Aşık olan, özgür kalamaz albayım. Ve ben asla özgür olamam. Seviyorum albayım çünkü, inan bana özgür olmaktan korkuyorum. Özgürlük yalnızlıktır albayım. Çayı tek kişilik demlemektir..
          
          Ve ben albayım, ben özgür olamam. Beni özgürlükten alıkoyan, gönlüme taht kurmuş albayım.. Hayallerime karışır benim, kendisinden başka hayali göstermez ki bana.. Aklıma karışır, bir adım dışarı çıkmaz.. Çayıma karışır, sigarama,.. Ciğerlerime dolar kokusuyla bazen, nefes dahi aldırmaz kendinden başka.. Keşke hayatıma da karışsa, gitmese benden öte.. Hayaliyle değil albayım, kendisiyle karışsa..
          
          Ben özgür olamam albayım, benden olsa olsa aşık olur.. Ondan da maşuk..

Bir nefes buldum onda üstadım. Belki ilk, belki de son. Ama buldum işte. Akciğerim parçalandı üstadım sigaradan. Benim nefese ihtiyacım var. Bu nefese.. 
          
          Bir can buldum üstadım, ve giydim bu cesete. Canım yandı, yandı her nefeste. Sarılsak düzelirdi belki herşey. Biz sarılmadık üstadım. 'Biz' olsak sarılırdık belki ama 'biz' de olamadık.. 
          
          Üzüldüm üstadım, ağladım hatta. Yanaklarım ıslandı severken. Gülmedi de gözlerim özlerken. Hele de geceler üstadım.. Geceler, nefret ettirdi beni yastığımdan.. Başımı koyduğum anda başladı yine eksik kalan bütün hayaller.. Ne hayaller ama! "Tuzlu kahveni içmeye gelecektim, söz vermiştin bana.." 
          Ne olurdu üstadım bir kahvenin bana da hatrı olsa..?
          
          Ya şimdi üstadım sarılsak ya .. Kollarımız kenetlense bellerimizde.. Gömsek başımızı birbirimizin koynuna.. Yok üstadım yok.. 
          Sarılsak düzelirdi belki herşey. Biz sarılmadık üstadım. 'Biz' olsak sarılırdık belki ama 'biz' de olamadık.. 
          
          Sadece ben sardım üstadım, o ise sardığını sandı..

Aslında hepimiz aynı sebeple buradayız. Bir arayış.. Kendimize olan bi yolculuk. Hepimiz bir şekilde kendimizi bulmaya çalışıyor. Eksik parçaları tamamlamaya çalışıyoruz. Kimi bir erkeğin omuzlarında, kimi bir kadının peşinde arıyor. Kimi yağmur damlalarında buluyor kendini, kimi toprak kokusunda.. Bazıları kitaplarda okuyor kendisini, bazıları şarkılarda dinliyor. Ve bazıları da kalemi eline alıp kendisini yazıyor...
           Ben kendimi yazmakla buldum. Yazmaya da senle başladım. Benim aradığım senmişsin. Tuttuğum kalemmişsin. Yağmur damlaları, kitaplar, şarkılar... Baktığım heryerdeymişsin de geç farkeden benmişim. Gözümü kapattığımda seni görmek gibi bişey bu. Belki bu yüzden bu kadar göz kırpıyoruzdur. Herkes sevdiğini bir an bile olsa gördün diye. Kim bilir. Sen gökyüzümken ben ufak yıldızlara bakmışım. Onlar kaydıkça gökyüzünden bir şeyler dilemişim. Halbuki milyarlarca yıldız var. Ama gökyüzü bir tane. Senin haberin yok ama ben teşekkür ederim. Bana doğru yöne bakmayı gösterdin. Sıradan olanı farklı görmeyi. Bunların hepsini ben yazıyorum. Sen hiç birşeyin farkında değilsin. Sen de kendini bulduğunda bir şeyleri farketmeye başlayacaksın. Umarım doğru yerde doğru zamanda karşılaşırsın kendinle. Bir adım daha atıyorum kendime. İyi geceler ben.