elf

kafanda öldürmediğin insanın cesedi toprağın altına girse de kalbi göğüs kafesinde atmaya devam eder. sesi, yüzü, kalbi, dokunuşu, enerjisi… anılarında saklanır her biri. bir yere gidersin; önceden onu gördüğün bir yerdir orası, tam o köşede yaşamaya devam eder ruhu işte. aklında oynatıp durursun tam orada söylediklerini, o kaldırımda yürüyüşünü, eğilip bakmışsa bakış açısını; yüz ifadesini hatırlarsın, ses tonunu hatırlarsın, saçlarına değen rüzgarın; saat kaçtı onu bile hatırlarsın. mümkün kılmaz hayat birini öylece unutmayı. öldürmez çünkü dünya, öldürdüğü insanın hatırasını. 

biliyorum, en büyük yalanı ben kendime söyledim çünkü ağzından çıkan her şeyi kendi doğrum kabul ettim.

bir yalancıya inanıyorum

biraz dinlemeye çalışsan beni, tamam konuşmuyor olabilirim ama duymaya çalışsan söyleyemediklerimi 

ve onunla yüz hayat yaşasak
          yeniden doğup yeniden ölsek birlikte;
          aldığı hiçbir nefesi
          benim için vermezdi, bilirdim.

onu çok uzun süre beklemiştim. hala ilk günkü gibi sevdiğimi düşünüyordum. bir gün ansızın yolda denk geldik ve ben hiç heyecan duymadım, kalbim delicesine çarpmadı sadece yanağımda küçük bir tebessüm belirdi. işte böyleydi hayat. ona olan sevginin aslında çok uzun zaman önce bittiğini onunla karşılaşana kadar anlayamıyorsun.

yapmacik bir kahkaha koydu ortaya, aciyi ortmeye calistigi o kadar ortadaydi ki.

cunku otobusler hic durmaz, yollar hep asilmak icindir. daima.

baskalarinin yukune yardim et ama kendininkinin altina ezil, terk edil.

and in that moment i decided to do nothing about everything