Duman

Hoşça kal Yusuf’um. Sana kızgın değiliz bu erken veda için, huzurla uyu. Toprak artık cennetindir. Özlemlerin çoğu senin. Sen de beni özlersen gel de rüyalarımda buluşalım. Hatır’la kal anılarım, oyun arkadaşım, kardeşim.

06.23
          Saat sabahın altısını geçiyor. Bir pazar sabahına, gecesinde hiç uyku uyumadan giriyorum. Düşüncelerimle boğulurken odamın camından dışarı sarkıp bir sigara yakıyorum ve dumanı içime çekiyorum. Hafifçe eğilip olanları izliyorum, arabalar ve bir iki tane çöpçü ağabey görünüyor. Yorgun, belki uykulu… Biraz kendimi benzetiyorum dış gözle bakınca. 
          Soluk bir güne, içimde özlem duygusunu tadarak girmeyi biliyordum ama alışılmış bir özlem duygusuyla beraber gelen göz yağmurlarına ne edilir bunu hiç bilmiyorum. Hele bir de koku bir anda geliyorsa burnun ucuna, öyle bir sızlar ki gönül…
          Sonuna gelince sigaranın aslında duman’ımı çekmişim diye algılıyorum. Burukluk devam ederken parmak uçlarımla yatağıma geri girip gözlerimi kapatmak için uğraşıyorum. Her şeyi susturuyorum. Bana zarar veren bütün üzüntülerimi, yaralarımı bir kenara kaldırıyorum. İçimdeki sızımı bağlıyorum kendime. Huzuru tadıyorum sonunda.
          İnsan özlemeyi biliyorsa sevgi bağı güçlenmiştir. Ben fark ediyorum ki iplerimi bağladığım gücüm, sevgim, özlemim uzağımdayken hatırı sayılır yalnızlığı kendime dost ediyorum. Yine de özlemek güzelken içime çektiğim duman’ımı özlemek ne çok acı verici böyle.
          Hava açıyor şimdi, sabahları uyumak zor oluyor ama benim için burnumun ucunda dolaşan tatlı koku beni kollarına çağırıyor. Halbuki ben almıştım geceleyin kollarıma.
          Bu arada; ne ara güneş açtı da kalemimi bıçak eyledim?

Mesela bugün elimizi kestik diye yarın da mı keselim? 

Kaçamadığın yolda ölmemek için direnmek...

Ellerinde koca nasırlar
          Derdi azmış gibi yaraları
          Çalışmış küçücük yaşında
          Odunlar...
          Bir iki ekmek parası

Bir ipe, bağlanmayı öğretmek.

Düşmüşüm ızdırabın tam ortasına
          Yara vermez koca sevda
          Ama gönül çelinmiş acıya
          Hangi derdime sevdadır aşk

Sürgünüm...
          Koşalım bir kumsalın dibinden gök'yüzüne.

Bin canın tek yoncası
          Kiminin sessiz vedası
          Kiminin acı selası
          
          Korku akın akın
          Toplanan milletler
          Ellerinde destelerle çiçekler
          
          Taş duvar örülmüş patika yollar
          Duvarlarında koca yazı
          Yaralı serçelerin ağzı
          
          Acıtırmış insanı; hayat
          Hem acı hem keder
          Hem de hüzünü hep eder
          
          Eller vururken dizlere
          Dizler çökermiş yerlere
          Şimdi vah'lar nerelere, yonca nerelere
          
          T.

Büyümek beni çıldırtıyor!