海難.

hoşçakal. şimdilik. 

Sabahlar nedense pişkinliklerinden vazgeçmiyor. Keder yüreğime öyle bir çöküyor ki dayanamaz bir hâle geliyorum. Hayır... Hayır... Uyanmak istemiyorum hiç!
          
          Sabahki ukubetliğimle, gün içindeki benliklerim bile boy ölçüşemez. Bacaklarımın ikisi de uyuşmaktan tükenmiş oluyor ve daha erken saatler olsa bile canım hiçbir şey yapmak istemiyor. İyi uyuyamadığım için mi bilmiyorum ama sabahları dinç bir şekilde uyanabilmek benim için söz konusu bile değil. Sabahlar gri. Her zaman aynı, hiç değişmez. Var olmamış olmayı en çok bu zamanlarda diliyorum. Sabahları yatağımda uzanırken hep isteksiz ve karamsarım. Nefret ediyorum bu hâlimden; ayrı ayrı onlarca pişmanlığımın göğüs kafesimde birikip taşlaşmasından ve acı içinde kıvranmaktan...
          
          Sabahlar benim için çok acımasız. 

Öpmelere doyamadığım mis kokulu ellerinden tutuyorum. "Bizi bitirme" diyorum. Gözlerime bakıyorsun ve bakışın içimde binlerce delik açıyor. Susuyorsun. Konuşmana gerek de yok, anlıyorum. Gözlerinden. Neler olduğunu biliyorum. İçinden nelerin geçtiğini biliyorum. Ruhun fısıldıyor bana, dile getiremediğin her şeyi. "Jimin," diyorum. Adını söyleyişim kafamın içinde binlerce kez yankılanıyor. Güzel sevgilim. "Güzel sevgilim, beni bir kere dinle ne olur" diyorum. Sesim güçsüz, titrek. Korkuyorum. Bir daha seni kollarıma alamayacak olmaktan çok korkuyorum. Bir daha seni öpemeyecek olmaktan korkuyorum. Kabuslarımdan uyandığımda ve dönüp baktığımda sol tarafımda olmayacağından korkuyorum. Şimdi buradan kalkıp gitsen bir şey yapamayacak oluşumdan nefret ediyorum. Seni kaybedeceğimi biliyorum ve bundan çok korkuyorum.

"bu kent kuşların intiharını umursamıyor artık
          ve göğsüm buz kesmiş bu üşüten yalnızlıkta
          birlikte çay içtiğimiz sokaklarda yürüdüğümüz
          o süt mavisi gülüşler güz solgunluğunda şimdi
          unuttum çoğunun adını çoğu voltalarda yıllardır
          nasıl da sessiz yaşanıyor gürültüler ortasında." 

Romeo: İşte dudaklarım arındı günahından senin dudaklarınla.
          
          (onu öper.)
          
          Juliet: Benim dudaklarımda kaldı günah öyleyse.
          
          Romeo: Dudaklarımdan mı geçti bu günah? 
          Ey tatlı bir zorlanışla işlenen suç!
          Günahımı geri var bana. 

“söylesenize bana, bir insanın yaşarken insanca herhangi bir şey yapmadan, dolayısıyla hiçbir şey bilmeden, herhangi bir şeyi anımsamadan ölmesinin çok korkunç bir şey olduğunu düşünmüyor musunuz?”

you know it's not the same as it was.