Ölürcesine okuyorum, okudukça ölüyorum.

BAYAN SERSERİ (kesit) 
Bir serserinin gölgesindeki aşk. Çılgın bir yürüyüşün zavallı yolcuları diye başlamak istesemde bu hikayeme, bir adamın gölgesinde kayboluyorum. Gülüşü çocuk koca gözlü bir adam, bir anda  dünyam oluyor istemesemde.

Gözlerime batıyor bazı hayatlar. Ve yüreğime işleyen cocuk gülüşleri sözlerime yapışıyor.

Seni unutup yine güneşi düşünüyorum. Nerede hiç doğmadığı düşündürüyor beni. Hiç doğmadan battığı yerler yolum oluyor. Güneşin doğmadığı çocukluğumuza ve ozamanlar duyduğumuz kahkaha seslerine sitem ediyorum. Sonra senden geçtiğim gibi vazgeçiyorum kendimdende. Takılıp kaldığım çocukluğumu ellerine bırakıyorum. Kocaman gözlü bir adamın ve eziliyorum yürüğinin büyüklüğünde.

Bencilliklerim, günahlarım, aldığım canlar yüzüme vuruyor. Hırslar, yalanlar,  bir bir geçiyor ordan.

Güneşi görmeyen gözlerine, güneşi görmeyen gözlerimle özürler yolluyorum. Yanlış yerde duran tüm insanlardan dolayı suça ortak gibi... Utanç içinde kahrolsun Dostoyevski diye gülüyoruz. Anlıyorum güneşe ihtiyacımız olmadığını güneş gibi gülüyor. 

Ellerimiz buluşuyor işte o zaman sitemler duruyor, cinayetler, sanrılar son buluyor. Geçmiş önemsiz oluyor, hiç bir geleceğin eşiğinde dursakta, bir serserinin HAYALlerinde bir şizofrene UMUT yeşeriyor.




İnstagram\ semayildirim_  
twitter\ antiiaritmik
facebook\ mutluluk.seen