Bazen, ne yapmak istediğimi düşünürken kendimi elime defter ve kalemi'mi almış hayal gücümde ki satırları yazarken buluyorum. Ağlamak, yerine belki de sığındım en güzel limandı benim için yazmak. Belki de içimdekileri dökmek istediğim içindi defterimi bir dost gibi benimseyişim. Defterimle temas eden kalemi özenle seçişim di belkide. 

Sıradan bir ailem vardı ama sıradan bir hayatım yoktu. Kendimi eve kapatmayı severdim. İnsanları görüp moralimi bozmak istemezdim. O çok güzel, o çok zayıf falan. Umursamazdım çoğu konuda. İşin içini kurcalamaz, kendimi strese sokmayı sevmezdim. Hayatımdaki en büyük korkum, evde tekken birinin yaptığım saçmalıkları mı görmesiydi. Çünkü evde tek oluşum, benim için özgürlüktü. İstediğim kadar şarkı söyleyebilir ve dans edebilirdim. Beni kimse tekken ne kadar iğrenç bir sesim olduğuyla ve ne kadar kötü dans ettiğimle yargılayamazdı.

Diğer kızların aksine alışveriş azılı düşmanımdı, alışverişin bana hatırlattığı tek şey bacaklarımın isyan edene kadar yorulması ve vıcık vıcık terlemekti. Spor'dan bahsedecek olursak tek yaptığım şey çocukluk arkadaşlarımla bahçede futbol ve ya voleybol oynamaktı. Güzel oynuyormusun diye sorucak olursanız size vereceğim tek cevap, top önüme gelince vuruyorum işte olur. 

Ben normal bir insan olsam da, köpekten korkmayıp sinekten korkmam bir istisnaydı. Ya da basketbol topu gelince rahatça tutabilirken, voleybol topundan hep kaçmam da. Ve ya su almak için gittiğim markette suyun pahalı olduğuna karar verip biskolata almamda. Normaldim işte. Ne kadar anormal olsamda.
........................................................
Tumblr;
http://premsesinpremsleri.tumblr.com/

Ask fm,
http://ask.fm/ElifKutuk404

Twitter;
https://twitter.com/umutkaybolur