𝐓𝐨𝐦𝐨𝐫𝐫𝐨𝐰

اون فن‌فیکشن Larry ای که ژانر ترسناک داشتی و ی خونه بود و لویی اولش داشت خودش رو پرت می‌کرد تو رودخونه، دو ماهه دارم دنبالت می‌گردم عزیزم. فکر کنم کل لری های واتپد رو گشتم. نمی‌خوای پیدا بشی؟ :) 

حالا با اینکه خودم هم یکسال اسیر کنکور بودم و هیچ تماسی به صورت مستقیم با واتپدم نداشتم اما بازم، رفتن اونایی که کلی ریدینگ لیست دارن از واتپد ی جور دیگه دردناکه.
          قشنگ این حس رو میده که ی دنیا رو پشت سرشون گذاشتن و رفتن ( می‌دونم روند بزرگ شدن برای آدم ها متنفاوته ⁦⁦ʕ⁠´⁠•⁠ ⁠ᴥ⁠•̥⁠`⁠ʔ⁩(

ما به فن‌فیکشن های yungi بیشتری نیاز داریم.

کاش بفهمم یهو چجوری ربیت رو پیدا می‌کنین که بعد دو سه ماه دو نفر با هم می‌شینن می‌خونن.

این حقیقت که قدری درونگرا و منزوی ام که حتی نوشتن از ی فندوم جدید بهم استرس می‌ده خوب نیست.

لیام وقتشه بیای بگی دلقکمون کردی.

سلام عزیزم من واسه اولین بار فیکشنمو تو واتپد منتشر کردم ممنون میشم حمایت کنی https://www.wattpad.com/1463130668-psycho-part-1

ریدینگ لیست: من تورو می‌خوام تورو می‌خوام اونارو نمی‌خوام.
          
          اونقدر داستان های خاصی رو توی خودش داره که باعث میشه یک کوچولو به سلیقه ام افتخار کنم. ⁦♡⁠˖⁠꒰⁠ᵕ⁠༚⁠ᵕ⁠⑅⁠꒱⁩

@iphati  دیدگاه قشنگیه 

حسی که دارم وقتی یکی میاد کل فف رو می‌خونه و ووت می‌ده ( که دستش درد نکنه.) ولی یکدونه کامنت هم نمی‌ذاره اینکه، یعنی واقعا هیچ احساسی نداشتی وقتی داشتی می‌خوندی؟