𝐷𝑒𝑛𝑖𝑧

Belki derimde -pek fazla- yara bere bırakmamış olabilirsin 
          ama ruhumun her yerinde böğürtlen renginde devasa çürükler bıraktın.
          

Başıma silah dayasan, ellerinin güzelliğine ağlardım. Ne mutluluklar dilemesi? Sabahların olsun, güneşin doğmasın.

Küçük bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek… Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu. 

Mesela çok konuşurdum ben. Saatlerce aynı konu hakkında konuşabilirdim. Sonra bir şeyler oldu. Anlatmayı en çok sevdiğim şeyler  bile içime gömüldü sanki, konuşamadım. Beni en çok mutlu eden şeyleri de yapmak istemedim. Zamanla yok oldum. En sevdiğim şeylerle kendime bir mezar örmüş gibiyim. Yok oluşumun eseri olarak kalıyor sevdiğim şeyler. Çevremden soyutlaşıyprum, mutsuzlaştım . Eski beni özledim, şimdi ki ben çok eksik.

Uğraşarak düzeltemediğinden, vazgeçerek kurtulursun. 

Kalp.
          
          Neşet Ertaş'a göre "Taşa, toprağa gerek kalmadan insanın gömüldüğü tek yer."

Bilirsiniz, bazı ölümler fiziksel değildir.

"Bazılarımız şiirlere tutunuyor, bazılarımız şarkılara. 
           Bazılarımız filmlere tutunuyor, bazılarımız kitaplara. 
           Sanırım artık insan, tutunamıyor insana.."

" 'Peki sen tablonun neresinde yer alıyorsun?' diye sordu. 
          'Ben çerçeveyim' dedim. 'Kırılıp resim düşünceye kadar fark edilmem' "

" Kendi kendime konuştuğum kadar kimseyle konuşmuyorum. 
          Maksat delilik değil,  sadece bilirim ki, insanı en iyi kendi anlar. "