Geçen senenin sonunda anneannemi kaybettim, artık üniversite son sınıfım, koreye gidip 6 ay orada yaşadım ve döndüğümde eski beni, masa başında oturmuş saatlerce yazı yazan beni bulamadım, hayatım değişti, büyüdükçe endişelerim arttı ve yaşamın sayfaları bile olmayan kitaplara sahip buradan ibaret olmadığını anladım, arada sırada buraya uğrar yorumlarınıza bakar, gülümser geçerim, bazen mutlu edersiniz beni, bazen nefretinizi kazanır ama sizi güzel dileklerimle çiçekli yollara uğurlarım, her zaman ufak bir umut için kapıyı birazcık açık bırakırdım, artık tamamen kapattım, kendinize çok iyi bakın, hiç kimse aynı nehirde iki kere yıkanamaz, hiçbir dalga aynı kıyıya iki kere vurmaz, duygularınıza, kendinize, mental sağlığınıza önem verin, kendinizi dinleyin, kendinizi sevmeye çalışın, bir gün bir yerlerde benim adımı görürseniz bilin ki o kişi artık sizin tanıdığınız kişi değil, kitaplarımı silmeyeceğim ama bilin ki hiçbir zaman da onlara devam etmeyeceğim, çünkü buranın eski bir okuru olarak bazen ben de sevdiğim kitapları açar, unutamadığım cümlelere göz atarım, size de isterseniz bunu yapabilme şansını bırakıyorum, her zaman sevgiyle kalın, empati yapın, karşınızdaki anlamaya, hayatın yakasına sıkı sıkı tutunup onu asla bırakmamaya çalışın,
çünkü o sizi sürekli bırakmaya çalışacak,
ve en önemlisi, zamanınız varken, hala onlar yanlarınızdayken sevdiklerinize onları sevdiğinizi söyleyip onlara benim için sarılın, ben yapamadım, korkağın tekiydim, umarım sizler benden cesur olursunuz,
sevgilerim ve dalga kokulu öpücüklerim ile, -b
