Kalemi tuttuğum an başlıyor benim asıl dünyam. Sürükleniyor ruhum, hem acı hem sevinç içinde; hem karanlık hem aydınlık bir yerde.

Ben orada nefes alıyorum, mürekkebini akıttığım kalemin ucunda. Ben orada yaşıyorum, yazdıklarımla. 

Ve ben tam orada ruhumu akıtıyorum kağıtlara.

Sonra kalan mürekkepten damlıyor acı, aydınlığa; sevinç, karanlığa. Ben yazarken arafım. Ben yazarken araftayım.

~

Kafam cam kırıklarıyla dolu doktor. Bu nedenle beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor anlıyor musun? Beynim kanıyor doktor. Düşüncelerim cam kırıklarını çoğaltıp, canımı öldüresiye yakıyor. Duyuyor musun beni doktor? Beynimin içi, kırık dökük. Kalbim desen paramparça. Duyuyor musun beni doktor? Ölüyorum ben, her düşüncemde bir cam kırığı beynimi acıttıkça.

-Oğuz Atay