Mustafa Kemal ATATÜRK 💞


Garip bir erkeğim, işte ben! Ne sesim, ne soluğum çıkıyor şuncacık kitapta. Karanlık ya da aydınlık gecem gündüzüm de boğuluyorum. Pembe bir vuslat sesine değil de denize kaptırıyorum sessizce, dinliyorum uğultusunu ve sebepsizce çığlık atıyorum. Çok korkuyorum, her yer karanlık! Beni kurtarır mısın?

Ben, deli. Memnun oldum, sevgili arkadaşım. Şimdi sana biraz tanıtacağım kendimi. Şimdi şöyle ki: en yakın arkadaşım dediğim insandan çok fazla hasar yemiş, karanlık gecesinde maviye çekilmek istemiş ve en çok da ilgi görmek istemiş  garip bir erkeğim. Sanırım en çok yanlışım, bir kitap yazıp onu devam ettirememeye korkup yazmaya devam etmemem ki bu beni boğuk bir soğukluğa çekiyor,  üşüyorum. Garip bir hayatım olsaydı bunu kalem ve kağıdıma döker yazardım fakat ne garip bir hayatım var ne de süslü bir hayatım. Genellikle hayallerime değil de gezmeye dalmış olduğum için hayallerimi daha çok süsleyemez oldum. Kalem ve kağıdıma tekrar gelmek beni yaşatıyor! 

Mutlu bir dalga olsak seninle, kıyılara vurabilsek ve o gemiyi beklesek.