Nefes borumda yumru var. Nefes alamıyorum. Kaburga kemiklerimin üzerinde ağırlık var. Kırılıyorlar. Kırıklar akciğerlerime batıyor, canım yanıyor. Sesimi çıkartamıyorum. Göz pınarlarımı kullanılmamışlığın tozu kaplamış, tıkanmışlar. Ağlayamıyorum. Çığlıklar, acı hıçkırıklar içimden kopuyor, ağzıma kadar geliyor ancak dışarı çıkmıyor. İçim sökülüyor burun direğimin gerisinde bir şeyler sızlıyor, bir şeyler parçalanıyor. Yok. Olmuyor. Ne ağlayabiliyorum ne içimdeki feryatları dışarı atabiliyorum. Dik duramıyorum. Havanın basıncı, yerin çekim kuvveti hepsi beni kontrol ediyor. Ben kendimi kontrol edemiyorum. Zorluyorum. Yüzümü buruşturup kendi kendime hıçkırmaya çalışıyorum. Bir saniye rahatlıyor belki içim sonra devam ediyor. Genzimde ağırlık, içimde acı, ağlayamıyorum. Gözlerimi kapatıyorum, kafamın içinde sanki örümcekler var her birinin ayak seslerini hissediyorum. Ağ örüyorlar. Deliriyor muyum? Kafamı iki elimin arasına alıyorum, gözlerimi sımsıkı kapatıyorum, bacaklarımı kendime çekiyorum. Derin bir nefes çekiyorum burnumdan. Genzim hala ağır, kaburgalarım hala akciğerlerime batıyor. Nefes alamıyorum.