teba-uz

artık okunmayan bir hikayede noktayım

yan sen

karşınızdaki insan sizi kullanmaya hep açık oluyor ve bunun bazen farkına bile varmıyorsunuz. ben kim bilir kimleri kullandım diyorum bazen. farkında bile olmadan rahatlamak, bir ortak aramak veya üzüntümüzü paylaşmak için birine sığınıyoruz ha bunlar karşılıklıysa okey ama şu var ki bazı insanlar gerçekten çok kırıcı. iki güne yazmayan ama hep boş olan varlıklar bana yazmasını istemediğimi belirttiğimde de illa da konuşmak istediğini ve aramızı düzeltmek için uğraşan mahluklar... cümleyi bile bitiremiyorum o kadar sinirleniyorum ki. başta tek taraflı olsa tamam ama ilerlen bir ilişki de arkadaşlık olsun ilişki olsun, böyle olmamalı.

kürk mantolu madonnayı okuyorum, ikinci defa, metroda yerde oturmuşken kulağımda bize eşlik eden bir şarkı, adını unuttum, okuduğum iki kelime tam şarkıdaki iki kelimeyle denk geldi ve o an çok garipti. nasıl bir denk gelmedir bu? ardından kim yazdı dersiniz? evet, toprak. hani şu sigara içmeye beş dakika aşağı indiğim çocuk hani şu uyku düzenimi ona göre ayarladığım, benden kısa olan ama yanında huzuru bulduğumu düşündüğüm salak çocuk.

tahammülüm kimseye yok onu fark ettim

bi seni düşünürüm

kırık kalpler

bu sikik uygulama bana tarif edemeyeceğim hisler yüklüyor. o kadar sevmiyorum ki burayı gece gece geldiler bana.

zamanın getirdikleri ve hayatın getirdikleri adil değil bence. hayata yine gelsem yine kendi ailemi seçerdim ama bu halleriyle değil. o kadar sinirime dokunuyor ki şu yaşananlar. insanı ailesine nefret ettirmeye zorlayan hayat şartları demek istiyorum. kalplerini kırmak istemediğim insanların bizzat kalplerini kendim kırıyorum. elimde olarak veya olmayarak yine de kırmayı seçiyorum çünkü anlaştığımız dil ve öğrendiğim dil bu. sınırlarımı öyle bir çizmeme neden olmuşlar ki hayata karşı da böyleyim aileme karşı da. en çok kardeşlerime üzülüyorum. ailemin kurbanları kardeşlerime. annemin sinir hastalığı, babamın ilgisiz halleri ile altüst olan dengelerine üzülüyorum ve ben anne ve babamın karmasıyken hayat onlara daha kötü şartlarda uğruyor. elimden geldiğince düzeltmeme rağmen, kendimi, üstesinden gelemediğim sinirime yenik düşüyorum. babama sesimi yükseltemiyorum, aslında yükseltememek değil de hiç münakaşaya girmek istememek diyelim ama anneme bir şeyleri dile getirirken babamı da işin içine katınca yüksek sesimle ikisini de yerin dibine sokuyorum ve en sonunda ev ıssız bir sokak haline bürünüyor. herkes suspus ve bazıları buruk uyurken bazıları yine hiçbir şey olmamış gibi uykuya dalacaklar.

kendime uzun bir zaman tanıyorum