Πόσοι έχετε μείνει άραγε εδώ; Έχω εξαφανιστεί, το ξέρω, όμως δε σας έχω ξεχάσει και, θέλω να με πιστέψετε όταν σας λέω ότι, σας σκέφτομαι καθημερινά. Μπορεί να μην έχω ανεβάσει ούτε μισή λέξη τους τελευταίους μήνες, να έχω χαθεί από προσώπου γης, μα κάθε μα κάθε μέρα ανοίγω το αρχείο μου και προσπαθώ να βρω τη δύναμη και τις λέξεις να συνεχίσω το γράψιμο. Όμως δεν μπορώ. Λυπάμαι απίστευτα που το ανακοινώνω αυτό όμως το «Εκτός προγράμματος» ήρθε η ώρα να κατέβει από την εφαρμογή. Δεν είναι δίκαιο ούτε για σας, να περιμένετε μια συνέχεια που είναι αβέβαιο το αν και πότε θα έρθει, αλλά ούτε και για μένα, που οριακά χάνω το μυαλό μου κάθε φορά που αναβοσβήνει ο κέρσορας και δεν έχω γράψει ούτε μισή λέξη. Είναι κουραστικό και με ρίχνει εντελώς ψυχολογικά. Όλο αυτό είναι απρόοπτο, σχεδόν τόσο απρόοπτο όσο η απόφαση μου να γράψω αυτό εδώ το μήνυμα. Δεν ξέρω αν θα το ανεβάσω ξανά, ή αν θα ανεβάσω οποιοδήποτε έργο μου τους επόμενους μήνες. Ίσως να μην το κάνω ή να εμφανιστώ ξανά τόσο απρόοπτα όσο εξαφανίζομαι τώρα.
Θέλω να ευχαριστήσω τον καθένα σας ξεχωριστά για τη στήριξη και για κάθε ευκαιρία που μου δώσατε διαβάζοντας το βιβλίο μου. Είμαι ευγνώμων, πραγματικά και με όλη μου την καρδιά. Κι, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να κάθομαι μπροστά από μια λευκή σελίδα. Ελπίζω να έχω την κατανόηση σας…
Αγαπημένοι μου, αυτό είναι ένα σύντομο αντίο μου, το οποίο ελπίζω να διαρκέσει ελάχιστα. Σας υπέρ-λατρεύω που ήσαστε εδώ, κι ευελπιστώ να είστε και στο μέλλον…
