Şimdi tozlu sayfaların arasından bana gülümseyen,
Hoş bir hatıraydı bana olan sözleri.
Yıpranmış kağıtlar üzerinde dağılan mürekkepten arkaya kalan,
Birkaç sözden oluşuyordu işte, aşk. 

Kalbine girdiğinde kıyamet misali yok ediyordu benliğini.
En büyük zelzelelerden daha sarsıcı, daha yıkıcıydı.
Dünyanın en mutlu insanı gibi hissettiğin anlardan birindeyken,
Saliseler içinde batırıyordu seni işte, aşk.

Kalbini göğüs kafesine, hırçın okyanus dalgalarının kumsala çarptığı gibi çarptırıyordu.
Gözlerini alacakaranlıktan çaldığı bir tonla boyuyor,
Kayan hayatı, gerçekleri, benliğini görmeni engelliyordu işte, aşk.