Öyle zamanlar var ki yüreğim, dünyadaki her şeyi sevecek kadar genişleyip çocuklaşıyor bazen de içindeki kendi küçük haykırışlarının sesini bile duyamayacak kadar asileşiyor. 

Bazen küçücük bir gülümsemeye masumlaşıyorum. İçimdeki nefret varsa da diniyor yerini saf sevgi alıyor. Bazen de kahkahalar eşliğinde kayboluyorum. Bende anlamış değilim.

Roman okuduğumda en güçlü karakter ilgimi çeker sonra anlarım ki en zayıfında bile kendimden bir parça bulabiliyormuşum.

Hapsolduğum bedenim hep aynı ama ruhum işte orası çok farklı...


*Belki bir gün...Neden olmasın? Asla pes etme!


Bana her zaman hikayem hakkında yazıp görüşlerinizi bildirebilirsiniz. Ayrıca kendi hikayenizle de ilgili olabilir. Bu beni çok mutlu eder :)