Kelimeler satırlar dahi sürse anlatamaz bazen insan içinde kopan fırtınaları. Boş bir kağıt bir de kalem...

Sessizlik kulaklarımızda boğum oluştururken düşünceler toplaşır kafamızda. Sıraya girmeye çalışırlarken silgi devreye girer. Önce toz zerreleri çoğalır, ardından cümleler oluşur. Benliğimizi aradığımız kısım işte tam bu noktadır. Ya sildiğimiz şeyler aslında biz isek? Kendimize bile itiraf edemediğimiz doğrularımızın beyaz kağıtla uyumu hoşumuza gitmez. Kabullenemeyiz. Çünkü kendimize değil herkes tarafından kabul gören olgusal doğruları  benimsemişizdir. Bir yanlış daha yaptık. Kendimize değil, başkalarına inandığımız için. En büyük yanılgıyı da o zaman yaşadık,
 "Sadece kendi tanrımızı yaratıyorduk oysa. Kendimizin Tanrı olduğunu bilsek de kendimize inanmayacak kadar Aciz olduğumuz için."