Aslında nereden konuya başlasam bilemedim o yüzden içimden geldiği gibi yazıyorum.Yoruldum biliyor musun,gerçekten yoruldum sürekli korkmaktan acaba başarabilecek miyim stresinden...Seneye yks 27 ye giricem ama bak o kadar korkuyorum ki...Başarısız olmaktan korkuyorum,şuan11.sınıfım ve bu zamana kadar okul birincisiydim ve benim bunu kaybetmemem lazım ama bu sene yeteri kadar çalışmadığım için notlarım dustu.Ölüyormuş gıbı hıssedıyorum,kendime yedıremıyorum. Ben kendı cabamla sahip oldugum o başarıyı kaybedemem,başka çarem yok ki benım.Bunları aglayarak yazıyorum sana belki saçma gelebilir ama öyle degıl benim başka çarem yok.Eger ılk seneden tıp kazanamazsam ailem gondermeyecek.Koyde kendilerıyle beraber hayvan baktıracaklar.Ailevi sorunlarımda var,hıcbırını sevmıyorum ve hıcbırınden destek gormuyorum görmek de ıstemem zaten.Ama okul mudurumuz bana o kadar cok guvenıyor kı,haddınden fazla guvenıyor.Offf ben onu hayal kırıklığına uğratamam bana güvenen benden umutlu olan tek ve ilk ınsanı da kaybedemem.Bana ne oldugu umrumda bıle degıl kendımı zaten cokta sevmiyorum(böyle deyince garıp olucak ama ıcten ıce ölmeye meyıllı bir karakterim var)Psikolojik sorunlarım kendi içimde çözemedığım anksiyete,majör depresyonum ve yeme bozukluklarımda beni çok etkiliyor.Maalesef ki çok kıskanç biriyim gerçekten çok kıskancım hanı bu özelliğinden dolayı kendimden ekstra nefret ediyorum.Ama sadece başarı konusunda bu kıskançlığım.Ve kendimi o kadar çok birileriyle kıyaslıyorum ki.Elimde olan bişey değil beynim aniden o kişinin beni geçip geçmeyeceği konusunda analiz yapıyor.Halbuki tek istegim tıp kazanmak,başka şansım yok çünkü dıger türlü bir hayatım olmayacak.(o ihtimali düşünmek bile istemiyorum)Geçen sene verem oldum ailem o yüzden ustume çok gelıyor.Ders çalışmamı ıstemıyorlar.Bu yüzden onlardan da nefret edıyorum.Hastanede 45 gün kaldım.O donemde o kadar çok şey öğrendim ki doktorluğa hayranlığım kat ve kat arttı.Ama kimse inanmıyor yapabileceğime+++
