My Dark Side

1

1 jaar eerder

Ik druk mezelf plat tegen de muur. Stenen vliegen rakelings langs me heen. Afgevuurd met een dodelijk preciesie. Achter me hoor ik gekreun van de mensen die zijn geraakt. Bloed sijpelt over de stenen. Ik hoor mensen huilen en schreewen, radeloos van woede en verdriet. Om het even duidelijk te maken: er is al 117 jaar oorlog. Geen gewone oorlog, met soldaten en geweren, maar een oorlog tussen de Sides. Om dat te kunnen uitleggen, gaan we terug in de tijd, naar het prille begin. Wetenschappers waren bezig met het ontwikkelen van computerchips voor mensen. Chips voor bijvoorbeeld het openen van je auto. Steeds verder werd deze technologie doorgevoerd. Ze werden bij mensen in de hersenen geimplanteerd, en je kon er steeds meer mee. Maar de chip waren duur, dus niet veel mensen hadden ze. De kinderen van deze mensen, bleken hetzelfde te kunnen, maar dan zonder chip. Wetenschappers waren verbaast over dit fenomeen. De hersenen van de kinderen hadden dus geleerd van de gechipte hersenen van de ouders. Mensen waren er verrukt over en steeds meer mensen werden gechipt. Maar het bleek ook gevaarlijk. Dat werd ontdekt toen twee broertjes, van een jaar of 8, allebei hetzelfde koekje wilden. De een smeet zijn broertje met zijn gedachten tegen de muur aan. Die werd zo boos, door zijn smak tegen de muur, dat hij de hand van zijn broer in de fik zette. De hele hand, plus een deel van de onderarm, waren totaal afgebrand. Dagenlang was het in het journaal. Ook inbrekers hadden er baat bij. Geen sloten meer kraken, maar gewoon forceren met hun gedachten. Toen bleken de chips gevaarlijk. Ze werden verboden, en jarenlang werd naar een tegenmiddel gezocht, om de werking ongedaan te maken. Ontdekt werd, dat alleen kinderen met beide ouders die een chip hadden, ook krachten kregen. Het werd verboden voor gechipten om nog kinderen met elkaar te krijgen. En ook bij de kinderen bleek hetzelfde. Kinderen met gave's, mochten ook alleen met gavenloze mensen kinderen verwekken. Zo werd geprobeerd de gave's uit te roeien. Maar heel veel mensen waren er woest over. Ze vonden de gave's juist nuttig, een goede vooruitgang. Andere mensen wouden gewoon heel graag een kind met hun partner, terwijl ze beide de gave bezaten. Er kwam een burgeroorlog. De mensen met gave's wonnen. Generaties na generaties lang kwamen er kinderen met gave's. Ongeveer 3/4 deel van alle mensen hadden de gave's. Iedereen was opgelucht dat het vrede was, vooral de mensen zonder gave, die in oorlogen niet veel meer kunnen dan zich verschuilen, aangezien ze niet opkunnen tegen de mensen met gave's. Tientallen jaren verstreken op die manier. Tot de Side's werden ontdekt. In het begin was het nog niet zo duidelijk. Slechts kleine dingen wezen op de onderlinge veranderingen. Maar terwijl de tijd vorderde, werd het verschil steeds duidelijker. Het was niet iets wat je kon bepalen. Je werd of met een Good Side, of met een Dark Side geboren. De Good Side's en Dark Side's konden elkaar niet uitstaan. Je denkt nu misschien, wat is het verschil tussen een Good Side en een Dark Side. Ik zal proberen het uit te leggen. Hoewel Side's dezelfde krachten hadden, waren hun opvattingen verschillend. De mensen van de Good Side vonden dat we onze gave's alleen mochten gebruiken voor goede dingen, en niet voor gemakzucht. Dat we het als een kado moesten beschouwen, niet als iets vanzelfsprekends. Hun voorbeeld om het uit te leggen was met behulp van een voet. ( Ja, serieus, een voet) Met je voet kan je lopen. Maar stel nu dat je je voet kwijtraakt in een ongeluk? Je kunt wel een kunstvoet krijgen, en daar mee lopen, maar je voelt niks meer met die voet, het lopen gaat veel moeilijker, en zelfs een voet die je gewoon met nieuwe spieren kan bewegen, kan je nooit meer zo goed lopen als met je echte voet. Dark Side's vonden dat onzin. Ze zeiden dat we dus niet met onze voet mogen lopen, nu we er een hebben? Dat we hem niet mogen benutten, voordat hij er niet meer is? En, zeiden ze, er zijn zover bekend nog geen manieren om de gave te stoppen bij iemand, behalve als hij dood is natuurlijk. Nu denk je misschien, waarom heet de ene nou Good en de ander Dark? Nou, omdat de Goods (= benaming voor Good Side's) bijna allemaal blond waren, met lichtgekleurde ogen, zoals blauw of lichtgrijs. Ze vonden het een engelachtig uiterlijk, en zijden dat hun Side de goede (Good) was, omdat engelen dat ook zijn.  De Darks (= zelfde verhaal, benaming voor Dark Side's) kregen juist een donkerder uiterlijk. Vooral hun oogkleur was bijzonder. Darks hadden namelijk oogkleuren als groen, of zwart. Donkerblond, donkerbruin en vooral zwarte haarkleuren. Hun uiterlijk was donker (Dark) dus zo werd hun Side ook genoemd. De Goods en de Darks kregen ruzie over hun verschillende opvattingen. Uiteindelijk werd het oorlog. Duizenden mensen werden vermoord. De gavenloze maakten geen schijn van kans, en hoewel de Side's hun probeerden te sparen, werden ook aan hun kant duizenden slachtoffers gemaakt. Iedereen werd wanhopig, er leek geen einde te komen aan deze brute massa executie. Tot op een dag een perkamentrol gevonden werd. Oeroud, want in de tijd van de chips werd alles digitaal, boeken, kranten, tijdschriften, zelfs etiketten bestonden enkel uit een barcode die je kon scannen. Perkament was van duizenden jaren geleden. In het perkament werd deze oorlog voorspeld. Ook werd voorspeld dat in het honderste jaar, twee mensen geboren geboren zouden worden. Eén met een Good Side, en één met een Dark Side. Deze mensen zouden een einde kunnen maken aan deze verschrikkelijke en hartverscheurende oorlog. Hoop ontstond. Zou er dan eindelijk een einde komen? Het honderste jaar brak aan, en duizenden kinderen werden geboren. De hoop wankelde. Hoe zouden ze ooit net die twee speciale kinderen kunnen vinden, tussen al die andere? En hoe konden slechts twee kínderen deze jarenlange oorlog stoppen. Ook ik werd in het honderste jaar geboren. Mijn ouders ken ik niet, die werden toen ik zeven jaar was vermoord. Mijn moeder was een Good en mijn vader een Dark. Ze waren één van de weinige van de Side's die nog samen kinderen kregen. Ik vond dat altijd een teken van hoop, een teken dat die kinderen echt bestonden. Maar ook mijn hoop brokkelde door de jaren heen af. Want als die kinderen daadwerkelijk bestonden, wanneer zouden ze dan ingrijpen? En misschien bestonden die kinderen niet eens. Ik bedoel, het perkament was duizenden jaren geleden geschreven. Waarschijnlijk had diegenen alleen een droom gehad en die opgeschreven. En had hij over de omstandigheden van onze oorlog gelijkhad, kon ook puur toeval zijn. Die kinderen waren een droom, en ik had geen tijd om te leven in een droom. Dit was nu de werkelijkheid, en die was een stuk pijnlijker, maar ook realistiser. Na de dood van mijn ouders bleef ik in mijn eentje over. Ik had geen grote broers of zussen die voor me konden zorgen, en ook geen broetje of zusje dat mijn hulp nodig had. Ik was moederziel alleen. Nu, tien jaar later, ben ik dus zeventien. Oh ja, en ik heb een Dark Side, mocht je dat willen weten. Andere mensen met een Dark Side hebben me opgevangen en onderdak en eten gegeven. We leven in een soort kamp. Ze hebben me getraind en laten oefenen, zowel met mijn lichaam als met mijn gave. Want ja, in een gevecht kun je soms beter een knal in iemands gezicht geven dan je gave gebruiken. Pets! Een steen die tegen de muur naast me knalt doet me opschrikken uit mijn gemijmer. Ik word me weer bewust van mijn omgeving. Het steegje. De muur die in mijn rug prikt. Het gehuil en gegil van de mensen om me heen. De Goods zijn gekomen en proberen ons, de Darks hier, bruut uit te roeien. En ze zijn met meer, dus in plaats van terugvechten, slaan we op de vlucht. Ik probeer zo dicht mogelijk langs de muur te rennen, terug naar ons kamp. In het kamp zijn de rest van de Darks. We waren opweg naar de supermarkt, die eigendom is van de gavenloze, die geen kant hebben gekozen, maar ons beide water en voedsel leveren. Onderweg werden we overvallen door de Goods. Daarom is het ook zo gevaarlijk om naar voedsel te halen. Elke keer is het weer de vraag of je levend terugkomt. Maar we hebben toch eten nodig, dus daarom word eens in de twee weken een uitstapje naar de winkel georganiseerd. Vrijwilligers gaan op eigen risico naar de supermarkt om het benodigede voedsel te halen. Sinds mijn zestiende ben ik elke keer meegegaan, en ik heb al talloze van dit soort overvallen meegemaakt en veel Darks, waaronder vrienden, zien sterven. Ik ren mijn longen uit mijn lijf op weg terug naar het kamp. Nathalie, een van mijn beste vrienden, zie ik een paar meter verderop struikelen. Ik sleur haar overeind en trek haar mee, op weg naar het kamp. Nog drie straten, en ik hoor de Goods terrein winnen. Nog twee straten, en de steek in mijn zij is zo erg, dat ik het het liefst uit wil schreewen. Nog één straat, die we hijgend doorrennen, en dan rennen we door de poorten naar binnen. Achter ons horen we andere Darks naar binnen rennen. Nathalie en ik kijken elkaar aan. Langzaam verschijnt een grijns op onze gezichten. We hebben het gehaald.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry dat het zo lang duurde voor dit hoofdstuk erop kwam, maar ik was ziekig en had niet zoveel tijd.

Vote, Share & Comment

Xxx

Ps: ik heb het niet overgelezen, dus fouten gegarandeerd.