ΟΙ 6 ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Κεφάλαιο 19

Ο γάμος τελείωσε και τώρα ήταν σειρά να περάσουν οι καλεσμένοι και να χαιρετήσουν το νεόνυμφο ζευγάρι, τον κουμπάρο και τους γονείς τους.

Είχαν καλέσει αρκετό κόσμο. 

Στα μισά της διαδικασίας μπροστά στην Αναστασία στέκεται μία κοπέλα που είχε να δει πέντε χρόνια. Γούρλωσε τα μάτια της από την έκπληξη. Δεν ήξερε ότι είχε γυρίσει Ελλάδα και όλοι τους είχαν πλήρη μεσάνυχτα για το που ήταν όλα αυτά τα χρόνια και για αυτό δε της είχαν στείλει πρόσκληση.

Η Κατερίνα είχε λείψει σε όλους. Μπορεί στην αρχή να της κράτησαν κακία όταν έμαθαν ότι ήταν έγκυος, έκανε άμβλωση και έφυγε από την πατρίδα της, αλλά μετά την συγχώρησαν όλοι. Όλοι έκτος από έναν.

Η ξανθιά κοπέλα χαμογέλασε γλυκά και αγκάλιασε τη νύφη. Είχε να του δεις πέντε χρόνια και της είχαν λείψει πάρα πολύ. Μα πιο πολύ ένας συγκεκριμένος.

<Συγχαρητήρια. Εύχομαι ότι καλύτερο και με έναν πόνο.> ευχήθηκε στην Αναστασία και πραγματικά το εννοούσε. Είχε μετανιώσει άπειρες φορές για τις πράξεις της και ήρθε η ώρα για να επανορθώσει.

Η Αναστασία την κοίταξε στα γαλανά της μάτια και πριν προλάβει να την ευχαριστήσει ακούστηκε μία άλλη φωνή.

<Συγχαρητήρια.> είπε ένα πεντάχρονο κοριτσάκι με ξανθά μαλλάκια και πράσινα μάτια.

Εκείνη την ώρα γύρισε και την κοιτάξει και ο Στάθης. Όταν όμως ακούστηκε αυτή η παιδική φωνούλα τα μάτια και των δύο στράφηκαν στο μικρό κοριτσάκι. Ταυτόχρονα σήκωσαν το βλέμμα τους και κοίταξαν ερωτηματικά την Κατερίνα.

<Αυτή είναι η κόρη μου.> του ανακοίνωσε. <Η Μαρίνα.>

<Μαρίνα;> ρώτησε ξαφνιασμένη η Αναστασία αλλά η φωνή της ίσα που ακούστηκε.

<Θα έχουμε όσο χρόνο θέλετε για να μιλήσουμε και να σας εξηγήσω. Και πάλι να ζήσετε.> τους είπε και προχώρησε στους γονείς του ζευγαριού για να μην καθυστερεί τους υπόλοιπους.

<Ευχαριστούμε.> της απάντησε ο Στάθης πριν φύγει από μπροστά τους.

Ο Νικήτας μίλαγε με έναν παλιό του συμφοιτητή και δεν είχε ακόμα αντιληφθεί την παρουσία της. Μόλις εκείνη έφτασε μπροστά του γύρισε να την κοιτάξει. Το βλέμμα του κόλλησε στο δικό της. Και εκείνου του είχε λείψει αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

<Τι θέλεις εσύ εδώ;> την ρώτησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα ησυχίας. Η φωνή του ήταν άγρια. Ήθελε να φωνάξει αλλά ευτυχώς συγκρατήθηκε.