ΟΙ 6 ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Κεφάλαιο 20

Έτρεχαν στο δρόμο να προλάβουν. Ήταν ξαφνικό. Είχε ακόμα 2 εβδομάδες. Τα δίδυμα όμως ανυπομονούσαν να γνωρίσουν τους γονείς τους. Ο Στάθης πάρκαρε όπως να 'ναι και βοηθώντας την Αναστασία να κατέβει από το αμάξι, μπήκαν στο νοσοκομείο.

<Η γυναίκα μου γεννάει.> φώναξε και αμέσως ήρθαν νοσοκόμες και την βοήθησαν.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και ήρθε και ο γιατρός της. Έπρεπε να γεννήσει αμέσως. Την μετέφεραν στην αίθουσα του τοκετού και ο Στάθης δεν έφυγε καθόλου από δίπλα της. Της κράταγε το χέρι για να της δώσει κουράγιο.

Μέσα σε όλη αυτή την τρέλα κατάφερε να ενημερώσει την Ελένη. Όλοι η παρέα περίμενε στην αίθουσα αναμονής μαζί με τον Ηλία. 

Πέρασαν δύο ώρες αγωνίας μέχρι να βγει ο Στάθης και να φωνάξει.

<Γεννήσαμεεεεε!>

Όλοι τον αγκάλιασαν και του ευχήθηκαν τα καλύτερα για τους γιους του. 

Τα παιδία του, μπορεί να ήταν δίδυμα αλλά δεν έμοιαζαν και πολύ μεταξύ τους. Το ένα είχε μεγάλα πράσινα μάτια και το άλλο καφέ. Ήταν όμως τα ομορφότερα στον κόσμο. Έτσι τουλάχιστον έλεγαν οι γονείς τους.

Η Αναστασία ήταν στο δωμάτιο και όταν η πόρτα άνοιξε μπήκαν μέσα οχτώ άτομα με πρώτο και καλύτερο τον άντρα της.

<Κόρη μου! Να σου ζήσουν οι λεβέντες μας.> της είπε και την αγκάλιασε.

Της ευχήθηκαν και οι υπόλοιποι και την κατάλληλη στιγμή μπήκε μέσα η νοσοκόμα με τα μωρά. Έδωσε στην μητέρα το ένα και το άλλο στον πατέρα. Ήταν τόσο μικρά, τόσο εύθραυστα. Ένοιωθαν οι πιο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι στην γη.

<Μπαμπά, να σου συστήσω τον Ηλία.> του είπε η Αναστασία που κρατούσε τον γιο της με τα πράσινα μάτια.

Ο πατέρας της βούρκωσε και την ευχαρίστησε συγκινημένος.

<Και αυτός εδώ ο παίδαρος είναι ο Γιώργος.> είπε ο Στάθης κοιτώντας τον γιο του. Και ο πατέρας του τον κοίταξε με περηφάνια. Δεν είχε ακούσει το όνομα του από τα παιδία της κόρης του και μαθαίνοντας ότι ο γιος του θα ονομάσει ένα από τα παιδιά του Γιώργο λύγισε.

Οι επισκέπτες βγήκαν από το δωμάτιο για να αφήσουν του νέους γονείς με τα παιδία τους μόνοι τους. 

Ο Νικήτας απομακρύνθηκε λίγο από τους υπόλοιπος και κάθισε σε μία καρέκλα ακουμπώντας τους αγκώνες του στα γόνατα και τις παλάμες στο πρόσωπο του.