Seven roses

Rode rozen

"Oh Julia, Oh Julia. Ik kan niet leven zonder je. Kus me" zo gaat het altijd in romantische films. Het is een beetje saai geworden. Stel je voor dat 99% van de mensen een 'ware liefde' heeft. Wat moet de 1% dan met hun leven? Zijn dat dan de mensen die alleen sterven? Dus dan kan het goed zijn dat ik een van die mensen ben, toch? Of moet ik gaan geloven dat de ware daar buiten rond loopt? Met mijn job en mijn hoofd. Vergeet die maar. Ik heb genoeg geleerd van exen en aanbidders. Liefde is niet echt. Liefde is niet echt. Liefde is niet echt. Is liefde echt?

Clara wandelt rustig binnen. Wat onbeleefd! Ze mocht wel kloppen hoor. Ik heb ook echt geen idee waarom ze hier nog rondloopt. Ze plant al mijn vergadering verkeert. Mijn koffie is altijd koud en ze is zo onbeleefd. "Clara? Wat doe jij hier?" Vraag ik haar. Ze kijkt verbaasd. Het is alsof ze het zelf niet echt weet wet ze hier doet. Ik denk dat het die blik is die mij elke keer tegen houd van haar te ontslaan. Zo lief. Mat zo een lieve bedoelingen. Je kan haar dan toch niet ontslaan,toch?

Ze schud haar hoofde en begint te vertellen. "Sorry mevrouw West, maar ik heb belangrijk nieuws. Het is eigelijk zo dat het bedrijf bijna geen geld meer heeft" even stopt de tijd bij mij. Geen geld? Bedoel je dan bijna failliet? Of geen geld voor extra dingen? Geen geld betekent geen bedrijf. Ik blijf even ik een stilte zitten. "BUITEN ALLEMAAL" schreeuwde ik. Ik denk dat ik me nog nooit zo kwaad voelde. Het voelde leeg. Wetende dat mijn bedrijf niet langer een bedrijf zou zijn. Het voelde leeg om te weten dat ik gefaald had. Het voelde gewoon zwart om te beseffen dat mijn vader toch gelijk had. Ik ben nutteloos. Zwart. Het ambetante geluid van de wekker. Donker. Het is zoals de films maar dan helemaal alleen. In ren groot bed. Wakker worden. Het ergste deel van de dag. Net voorde koffie. Twee dezelfde sokken vinden mag je ook niet onderschatten. Maar wat echt moeilijk is, is om je kleren te kunnen matchen op tijd. Het is echt een reis tegen de klok s'morgens. Maar na de koffie is alles kalmer. Dan moet ik gewoon wachten. Wachten op dat ene berichtje van Clare om te zeggen dat ze me komt ophalen.

Na de faillissement, heb ik mijn huis verkocht en ben ik in New York City gaan wonen. Clara is nu niet meer mijn assistente maar een van mijn beste vriendin. Ik werk in een klein bedrijfje dat Black's Industry noemt. Het enige wat ik geleerd heb deze komende 3 weken is dat ik niet gelukkig ben. Ik heb niemand om mee te kunnen lachen. Niemand om te kunnen vertrouwen. Niemand om te knuffelen. Niemand om je zorgen te kunnen vertellen. Het is alsof ik geen vrienden of geen familie heb die om me geeft. Ik herinner me nog kerstavonden die ik alleen doorbracht omdat ik overuren moest draaien. Maar ik was de CEO. Ik kon zeggen "NEEN". Ik ga nu naar mijn familie om kerst te vieren. Maar dat deed ik niet. Want heel diep van binnen wist ik wel dat niemand me graag mocht. Ik ben altijd al de arrogante b*tsh geweest. Niemand moest iets van mij weten. Het belt. Ik krijg een telefoontje binnen. "Mevrouw West, ik verwacht u op mijn kantoor in 5min". Mijn voeten konden niet sneller lopen. Op een moment leek het alsof ze zweven. Maar dat deden ze niet want voor ik het wist lag ik op de grond. Over mijn eigen voeten struikelen, wat een klassieker. Ik sta op en druk op de ronde knopjes. Vijf minuten later kom ik binnen bij Meneer Black's kantoor. Ik klop vriendelijk zoals iedereen dat zou moeten doen. "Kom maar binnen hoor" roept een sexy stem die aan de andere kant van de kamer op een stoel zit. "Bedankt om te komen miss West" verteld hij rustig "Ga zitten".
"Weetje waarom ik je tot hier heb gevraagd?"
"Ik zou het echt niet weten, meneer. Ik heb toch niet verkeerd gedaan?"
"Nee natuurlijk niet miss West. Je bent één van de best accountant van het hele bedrijf."
"Het zit eigenlijk zo, aanstaande woensdag heb ik een vergadering met een paar klanten van ons. Het zou leuk zijn om u daar te hebben. Mijn broer zal daar ook aanwezig zijn." Natuurlijk. Altijd het zelfde liedje met hem. Hoe veel keer moet ik meneer Black nog vertellen dat ik geen interesse heb. "Natuurlijk zou ik u niet vragen zonder een goede reden" ging hij verder. "Als u de klant onze deel aanvaard, krijgt u promotie." Mijn oren geloven dit even niet. Promotie? Promotie wilt zeggen meer geld wat dan wilt zeggen dat ik mijn bedrijf terug kan redden. Zonder er veel bij na te denken zei ik al " Ik doe het". Al wist ik dat er wel ergens een addertje onder het gras ging zitten. Ik zou liegen moest ze zeggen dat ik niet nerveus was. Promotie? Na vier dagen kan ik nog steeds niet geloven. Nog twee minuten. Nog twee minuten en hel breekt los. Dan staat hij hier. Het voelt wat raar. Het is net een vlinder die in mijn buik vliegt. Niet van de liefde maar van geluk. Meneer Black is een lieve jongen. Hij is pas 21. Zo jong om al CEO te zijn van Black Industry. Ik zou mezelf wat wijs maken moest ik zeggen dat er niet iets is in mijn lichaam die hem knap en aantrekkelijk vind. Maar toch. Het meerder deel zegt toch "he is not the ONE".

Er wordt aan de deur gebeld. "Miss West? Are you there?" Ik doe de deur open. Mijn mond valt open. Pot vol koffie! Hoe kan hij er altijd zo sexy uitzien. "Zullen we?" Vraag ik met mijn charmantste stem. Hij steekt zijn hand uit en ik leg mijn hand erop. Samen wandelen we door de harde regen naar de limo. De lang zwarte limo die ik alleen nog maar gezien heb ik films. Zelf niet toen ik CEO was. Voor ik heb weet stoppen we al aan het restaurant. Voor de deur ligt er een prachtige rode loper. De muren zijn net van zilver gemaakt en vanboven op het dak staat er in mooie letters 'eat view'. Chiquer dan dit kan gewoonweg niet. Ik stapte naar binnen en wat ik zag overtreft echt alles. In het zaaltje staat tien tafels van goud. Met in het midden het mooiste aquarium ooit! Het zal hier wel zeer duur zijn. We gingen aan een tafel zitten met twee jonge gasten. Iets rond de 25, breed en gespierd en vooral zeer aantrekkelijk. Meneer Black stelde zich voor ik zou dat beter ook doen. "Hallo ik ben Miss West, maar jullie kunnen mij Amy noemen". Meneer Black lachte naar me. Maar daarna keek hij onzeker en ik zag al waarom. Aan de tafel was er nog 1 stoel die nog vrij was. En als ik een keer mocht raden wist ik wel dat het zijn broer was. Al had ik heb nog nooit gezien, ik wist dat hij niet deugde. Ik troostte hem een beetje. "Hij zal wel komen."
"Jij en ik weten best dat hij me weer voor de maling heeft genomen" Kwam uit zijn mond van frustratie. "Ik zal het ook nooit leren". Hij keek helemaal verslagen. Ik wist de deal tot een einde te brengen en meneer Black en zijn zakenpartners vertrokken. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Ik had eindelijk promotie.

Om het te vieren bleef ik nog even in het restaurant om een wijntje te drinken. Net wanneer ik wou vertrekken komt er een gast naast me zitten. 25 misschien 26. Het was moeilijk te raden met dat strop baardje van hem. "Weetje, heb jij soms het gevoel dat je alles verkeert doet?" Vroeg hij. Aan zijn adem kon ik al ruiken dat hij dronken was. "Ja, altijd" antwoordde ik op zijn vraag. "Het voelt zo slecht maar toch wil je er op een of andere reden niet aan doen". "Precies" zei hij wat luider dan ik had verwacht. "Ik heb mijn familie iets heb aan gedaan waardoor ze nu waarschijnlijk aan het bidden zijn op mij hun zoon niet meer te laten zijn". Ik was geschrokken. Zo donker. Hoe hard heeft hij hemzelf gekwetst om op deze positie te belanden. Hij keek bedroefd dus besloot ik over iets anders te beginnen. Voor ik iets kon zeggen fluistert hij zacht " je hebt echt prachtige ogen". Even was ik gevleid maar toen begon het ongemakkelijk te worden dus besloot ik afscheid te nemen en naar huis te gaan. Ik stak de sleutels in het slot en zag op de mat een bloem liggen. Of beter gezegd een roos. Een bloed rode roos. Met een tekstje erbij. "Ik ben dichter dan je denkt". Heel mijn lijf kreeg kippenvel. Wat was dit weer voor onozelheid. Ik dacht dat het niets was dus ik ging naar bed. Klaar om morgen opnieuw de dag te beginnen toen ik een berichtje kreeg van een anoniem nummer. "Ik hoop dat mijn roos is toegekomen?"