Seven roses

Niet Black

Dromen. Nutteloze beelden of zit er toch wat achter ? Het is net zoals die romantische films. Julia droomt over haar perfecte man. Julia krijgt haar perfecte man, Romeo. En ze zijn gelukkig. Maar wat niet iedereen weet is dan ze dood gaan. Jawel, ze gaan alle twee dood op het einde. Heb ik net je vibe verpest? Het zit zo, een paar jaar geleden had ik een vriendje. Tjonge, wat hield ik van hem. Door hem geloofde ik in liefde. Maar het is ook door hem dat mijn nood aan liefde verdween. Je zou denken "het geeft niet meid, je ware loopt hier nog ergens rond. Maar dat is het juist. De ware loopt hier niet rond. Het zit allemaal in je hooft. Liefde bestaat niet. Liefde is niet echt. Liefde is een zwakte.

Ik staar naar de bloem die ik net op tafel heb gelegd. Ik wist even niet wat ik moest denken. Ik was het even beu. Ik wist zeer goed wie die bloem daar had gelegd. Het was meneer Black. Ik ben het bijna zeker. Waarom is hij altijd zo obsessed met mij? Ik ga het hier niet bij laten. Ze wandeld gefrustreerd naar de telefoon die net naast de bruine deur op de kast ligt. Ze toetst het telefoonnummer in. "Hallo?" Klinkt het aan de andere kant van de lijn. "Met wie spreek ik?"
"Hey" antwoord ik een beetje fel terug. "Het is met Amy, ik wil gewoon eventjes laten weten dat jij en ik, wij gaan nooit gebeuren. Niet in dit leven en niet in het volgende leven. Nooit." Even is het stil aan de telefoon. Misschien moet ik iets zeggen. Het was nog al 'right to the point'. Moet ik sorry zeggen? "Sorry, dat was nog al direct."
"Neen, het is oke, ik had dat even nodig." Zei hij vlug als antwoord. Hij klonk gekwetst. "Hoe dom was ik ook om ooit te denken dat je met mij ooit iets wou beginnen. Zie je op het werk" voegde hij er nog aantoe. Ik was blij dat dat even was uitgeklaard maar dat het op die manier was, vond ik wat minder vrolijk. Ik had het gewoonweg verpest. Verknoeid. Schuld gevoel rilde overal op mijn lichaam. Binnen 10 minuten moest ik op het werk zijn. Ik schaamde me dood. Schaamte en schuldgevoel was me aan het opvreten alleen al maar bij de gedachte van hem te zien.
Meneer black stapt de lift binnen. Het is een still ambetant stilte. Stilte. Zo stil dat hem kan horen ademen. Zou ik wat zeggen? Natuurlijk! Ik ven de reden achter deze niet zo prettige stilte. "Weetje" begon ik. Ik lachte zacht. Je moest dat echt niet gedaan hebben hoor. En dat berichtje. Ik moet eerlijk toe geven, dat gaf me kippenvel. Ik lachte nu niet zo zacht meer. Hij gaf me die blik. Waar heb je het over blik. De blik die ik ook kreeg toen ik kwam solliciteren. Ik lachte weer wat luider. Een beetje te luid. Niet zo damesachtig. Die dag zal ik nooit vergeten. Ik deed echt alles verkeerd. Ik morste koffie. Ik had bijna heel het gebouw afgebroken. De lift ging stuk. De stoel brak in 2. En over de printer gaan we het maar niet hebben. Ik was even in mij gedachten verdronken. Ik kwam terug boven water en zag dat zijn uitdruk nog steeds niet veranderd was. Hij bleef daar als een betonnen standbeeld staan. Zijn lippen bewogen en hij begon geluid te maken. "Hoe..? Wat..?" Ik zuchtte diep. We zitten in de ontkenningsfase zeker? "Ja, de roos, het berichtje" zei ik alsof hij een kindje van vier was. Maar de uitdruk op zijn gezicht veranderde niet. "Ik heb helemaal niets gestuurd?" Zei hij schokerende. Het zag of hij de waarheid sprak. Verschillende dingen gingen door mijn hoofd. Wie heeft die bloem daar dan gelegd? Heb ik een stalker? Maar er was maar één vraag die er pas echt toe deed. Heb ik Meneer Black nu pijn gedaan? Heb ik hem nu pijn gedaan onder dat hij iets slechts heeft gedaan? Ik wist het antwoord op de vraag. Ik wou het gewoon niet zien. Ik ben een slechte persoon. Meneer Black verstoorde mijn gedachten. " Hoe bedoel je bloemen? En een berichtje?" Amy, dat was ik echt niet!" Het was de eerste keer dat hij me bij mijn voornaam noemde. Het had wel nog iets. Iets sexy. "Ik mag je toch Amy noemen hé?"
"Uhm, Ja natuurlijk." Ik glimlachte even. Maar toen kwam de gedachte terug. "Maar als jij die roos dan niet hebt gestuurd, wie dan wel?"
Hij keek niet gelukkig. Ik wist wel waarom. Ik had hem gebroken. "Het spijt me" begon ik zacht. "Ik hoop dat je me kunt vergeven en misschien een nieuwe start kunt geven?"
"I would love that" en hij geeft me een 'big smile'