FERİDE

1.BÖLÜM

Başlama tarihi bırakabilirsiniz.

Yayınladığım ilk kitabıma hoş geldiniz, satır aralarında buluşalım...<3

"Feride."

Sıradan kalkıp öğretmenin yanına giderken bana attığı bakışlarla duyacağım laflara kendimi hazırlamış ve algılarımı ona karşı kapatmıştım. "Sen bizi dinlememeye devam et böyle. Yaptığın şımarıklık. Aslı Hanımın emeklerine yazık. Kadıncağız tekrar tekrar geliyor benimle konuşuyor durumunu, zorunda olmamasına rağmen. Tabii kime anlatıyorsak... Al karneni geç yerine."

Umursamaz bakışlarım yüzünde dolaşırken karnemi alıp onun dediğinin aksine sınıftan çıkmıştım. Büyük ihtimalle arkamdan yine bir ton söylenmişti ama kimin umurunaydı ki. Sonuçta iki hafta boyunca görüşmeyecektik.

Karnemi çantamın içine koyarken okulun çıkışına doğru yönelmiştim. Sonunda yarıyıl tatili başlamıştı ve iki hafta okuldan uzak duracaktım. Aslında sorun okulda değil bana kafayı takmış öğretmenlerdeydi. "Feride! Gel bakıyım yanıma." Kemal Abinin sesini işitmemle ona doğru döndüm. Üç yıldır okulumuzun güvenlik görevlisiydi ve değer verdiğim bir kaç insandan biriydi. Ne zaman yardım istesem sorgusuz sualsiz yapardı.

Yüzüme tatlı bir gülümseme yerleştirip "Karneye hiç bakma bence." dedim alayla ve yanına gidip sarıldım. Oda bana sarılırken içim huzur ile dolmuştu. "Ah güzel kızım! Sen kendi ayaklarının üstünde durmazsan kim tutar ki senin elinden. Kader seni buna mahkûm etmiş. Çalışmazsan hayat geçmez." Bunu söyleyen ne ilk ne de son kişiydi Kemal Abi ve haklıydı da.

18'inci yaşımı doldurduğumda burada kalamayacak ve kendi ayaklarım üzerinde durmak zorunda kalacaktım. Elimden tutan biri olmayacaktı. Ben bunun çok geç farkına varmıştım.11. sınıfın ikinci dönemine geçiyordum ve çalışmaya daha yeni başlamıştım. Sonuçta zararın neresinden dönersek kardır öyle değil mi?

Başımı Kemal Abinin omzundan kaldırırken hafifçe kafamı salladım, yüzüme buruk bir gülümseme yerleştirip "Haklısın." dedim kısık çıkan sesimle. Ondan tamamen ayrıldım. "Benim gitmem lazım. Tatilden sonra görüşürüz." deyip yanından ayrıldım.

Okul bahçesinden çıkıp hemen yan binadaki yetimhanemizin bahçesine giriş yaptım. Henüz herkes okulda olduğu için güvenlik kulübesinin yanındaki banka oturdum ve karşımda neşeyle oyun oynayan çocukları izlemeye başladım.

Şuan hiç biri geleceklerini düşünecek ve endişeye kapılacak yaşta değildi. Sadece bir sonraki oyunumuz ne olsun diye düşünüyor ve hepsi gece yatarken ailesini düşlüyordu ve bir gün onları buradan alıp götüreceklerine inanıyorlardı. Bunların hepsi tozpembe düşleriydi onların ve yaşları ilerledikçe gitgide kararacaktı bu düşleri.

Yangın merdivenlerinden gelen sesle irkilip bakışlarımı hemen çocuklardan ayırıp oraya çevirmiştim. Dikkatle oraya bakarken bahçe duvarından atlayıp yangın merdivenlerine düşen çantasını alan kırmızı montlu bir çocuk görmemle hemen yerimden kalkıp güvenlik kulübesinin arkasına saklandım ve ne yapacağını bekledim. Parkta oynayan çocukların yanına gitmişti. Çocuklar onu görür görmez koşarak yanına gitmiş ve sarılmışlardı.

Kim bu?

"Feride bu o çocuk!" Tabii ya yetimhanedeki tüm herkes bu çocuktan bahsediyordu ama o biz okuldayken geldiği için kimseye görünmeden gidiyordu. Hızla yerimden kalkarken bana arkası dönük olan çocuğa doğru ilerlemeye başladım. Kıvırcık saçlı bir kızın eliyle beni gösterip çocuğa bir şeyler söylemesiyle çocuk göz ucuyla bana baktı ve çocuklara el sallayıp hızlı adımlarla yangın merdivenlerine doğru ilerlemeye başladı. "Aferin aptal kız!". Benden kaçması merakımı çoğaltırken çocuğun arkasından koşmaya başladım. Daha doğrusu başlayacaktım ama üstüme atlayan çocuklar yüzünden yere düştüm.