RUHSUZ ODA

Bölüm 2

Bu hikayemin 2.Bölümüyle karşınızdayım. Ara sıra Yorum yaparsanız çok mutlu olurum sizin fikirleriniz benim için çok önemli.

İyi Okumalar.

Kısa bir süre sonra bir müzik sesi duydum. Bu müziği bu melodiyi biliyordum bir dakika hatırlayacağım. Hah telefonumun çalınış müziği. Bir dakika, telefonum çalıyor. Hemen telefonumu cebimden çıkardığım gibi çalan telefonumu cebimden çıkardım. Ekranda kocaman "ANNEM" yazıyordu. 

Normal hayatta birisiyle konuşmak onunla dertlerini paylaşmak insanı iyi hissettirir. Dertlerini konuştuğun kişiyle paylaştığında sırtından yük kalkmış gibi hissedersin, o kişi iyi hissettirir. Sen iyi hissedersen o da iyi hisseder. Ama ben istemiyordum. Sanki ağzımdan her çıkan sözcük yeni bir kılıç darbesi olarak dönüyordu bana sanki o sözcükler beni her defasında sırtımdan bıçaklıyordu. Sanki konuşurken aldığım her nefes boğazıma takılıyordu.

Telefonu meşgule atmadım ama açmadım da biriyle yaşadığım hisleri paylaşmak istemiyorum.

Aslında bakarsanız hiçbir şey yapmak istemiyordum "Hissizleşmeye" başlamıştım. Sonra aklıma birden fikir geldi. Taşınmak. Belki de en iyisi buydu benim için. O yerden ayrılmak. En mutlu anılarımın geçtiği kadar en kötü anılarımın  da geçtiği o yerden ayrılmak. Derin bir iç çektim. Onun eşyalarını almamalıydım,alırsam ne anlamı kalacaktı ki taşınmamın. Hayır yapma bunu bana kalbim, eğer onu unutmak istiyorsam eşyalarını almamalıyım.

Aldım. Kalbim mantığımın çalışmasına izin vermedi ve aldım.

(2 Gün Sonra)

Yeni evime taşınalı 2-3 gün oluyordu ve ben aşağı yukarı en fazla 1 ya da 2 saat uyumuştum. Mutfağa girdim. Dolaptan bir tane elma aldım. Elmanın tadı güzel gibi görünüyordu ama değildi o ilk ısırığı aldığımda anladım. Elma ekşiydi ve ben belkide o elmayı sırf ekşi diye bitirebilirdim. 

Tam o sırada telefonum titredi. Elime alıp baktım, kimden olduğu yazmıyordu sadece numara vardı. O mesaja tıkladım ve doğru mesaj uygulamasını açtı ve mesajı okumaya başladım.

Kimden: BİLİNMEYEN NUMARA 

Kime: LEYA

Soyadım neden yazmıyordu? İsmimi unutmuşlardı yoksa koyma gereği mi duymadılar?

Mesaj:

28.12.2020 Tarihinde şu şu şu mezarlıkta şu şu şu kişinin cenazesi vardır.

Telefonumu direk kapadım. Bugün günlerden neydi? Hah Pazartesi, bekle ayın kaçındayız? Telefonumu açtım ve gözüm direk tarih kısmına kaydı.

28.12.2020   14.20

O telaşla kalkıp hazırladım. Bir boğazlı kazak bir de pantolon giyip evden çıktım. Gördüğüm ilk taksiyle mezarlığın oraya gittim. Çok kişi yoktu etrafta, yirmi kişi belki. Annesi, babası, okuldan eski arkadaşları (aslında çoğu yakın arkadaşı değildi, hastahanede geçirdiği o günler boyunca bırak yanımıza gelmeyi aramamışlardı bile.)

Onlara doğru yaklaştım  ve bulduğum bir ağacın gövdesine yaslandım. O sırada bir rüzgar esti ve güneş kaybolur gibi oldu. Zaten cenazelerde böyle olmaz mıydı? Güneş olsa bile yağmur yağardı. Aslında normal bir durumdu bu son günlerde hava sürekli bir açıyor bir yağmur yağıyordu. Gözlerim ağırlaşıyordu ve gözlerim kendiliğinden kapandı ve karşımda o vardı. O, Tuana...

12 Kasım 2016

"Bak burası nasıl bir yer?" diye sordu Tuana.  Gösterdiği yer gölün yanıydı, hava kararmak üzere ve hafif rüzgarlıydı...

Sabahtan beri ormanda dolaşıyorduk ve düzgün bir yer bulamamıştık hala...Gösterdiği yer fena değildi güzeldi. Oraya oturdum ve yıldızlara çevirdim başımı. Ne güzel görünüyorlardı karanlıkta-gerçek karanlık, şehir ışıklarının olmadığı gökyüzünde- ve başımı Tuana çevirdi. Yanımızda getirdiğimiz örtüyü seriyordu. Gölün yanındaydık ve burası çok güzeldi belkide güzeldi kelimesi az kalırdı, hani derler ya" Anlatılmaz yaşanır." diye işte tam o söze uygun bir ortam vardı ve radyodan bir şarkı

"Bakması ne zormuş ah o güzel yüzüne"
"Toplamış yine bütün güneşi üstüne"
"Kamaşıyor gözlerim bebeğim"

Diye devam ediyordu şarkı... Ve ben o kadar mutluydum ki yarın ne olacaksa olsun kovulursam kovulayım yeter ki o, yüzündeki gülümsemeyle bakmayı bırakmasın ne olursa olsun,

Biz hep birlikteydik

Birlikteyiz

Birlikte de olacağız

Olamadık...