Alleen hij (ON HOLD)

11- Missed it

Laura pov

Snikkend val ik neer op een bankje. Hoe kon hij! Mij een beetje bedriegen! Nadat ik de foto had gezien, had ik mijn spullen gepakt en weggerend. Ik ben naar het dorp van mijn ouders gereisd, en nu zit in in het nabijgelegen parkje. Ik durf niet naar huis, want ik weet precies wat ze gaan zeggen: 'Zie je wel meisje, hij is helemaal niet goed voor je' en 'Hij is alleen maar uit op naieve meisjes zoals jij, hij is gewoon een arrogante celebrity'. Nou, dát hoef ik niet te horen. Daar ben ik zelf achter gekomen. Ik begin te huilen. De voorbijgangers kijken me raar aan. Een oud vrouwtje vraagt: 'Gaat het wel meisje?' Ik glimlach en antwoord: 'Jawel, bedankt, ik heb een beetje ruzie thuis'. Ze knikt begrijpend en loopt door. Dan hoor ik mijn telefoon gaan. Ik hoef niet te kijken, ik weet wie het is: Justin. Toch besluit ik om op te nemen.

(J is Justin, L is Laura)

J:Hey lieverd

L:Hey

J:Waar ben je? Ik maak me zorgen.

L:Hoeft niet, ik wil geen contact meer.

Dat laatste zeg ik half huilend. Niet zo slim.

J:Huil je Laura? Ik wil bij je zijn.

L:Ik niet meer bij jou, dag Justin.

J:Nee Laura alsjeblieft! Laat het me uitleggen! Ik hou van je!

Ik twijfel. Hij klinkt zo oprecht! Ik besluit toe te geven.

L:Oke is goed, ik ben in het park vlakbij mijn ouders' huis.

J:Ik kom er aan.

Dan is de verbinding verbroken. Ik zucht diep. Ik hoop dat hij niet met een of andere stomme smoes aankomt zetten. Dan loop ik gewoon weg en is het over. Bij die gedachte moet ik alweer huilen. Gek hoeveel een jongen voor je kan betekenen

Na een tijdje hoor ik een vertrouwde stem. 'Laura?' Ik draai me om en zie Justin staan. 'Hey', zeg ik. Hij komt op me af en ploft naast me neer op het bankje. Ik kijk hem aan. Hij kijkt zwijgend terug.'En? Ga je nog wat zeggen?', bijt ik hem toe, bozer dan ik bedoel. Hij lijkt geschrokken, maar zegt dan: 'Laura, die foto is hartstikke oud,die is al van jaren terug, toen was ik nog een beetje van scharrel hier, scharrel daar. Ik ben veranderd, en wil graag een vaste relatie. Met jóu.' Na dit gezegd te hebben, kijkt hij me bijna smekend aan. 'Justin, ik weet niet of ik dit moet geloven.' 'Je moet het geloven Laura, ik hou van je!' Ik twijfel. 'Alsjeblieft!'

Ik geef toe. 'Ik hou ook van jou Justin'. Ik voel hem overeind komen en heel blij in de lucht springen. Ik kan het niet helpen, maar schiet in de lach. 'Hahahah Jus doe normaal!' Hij trekt me overeind en knuffelt me. Ik knuffel hem terug. Daarna vraagt hij: 'Ga je mee terug naar mijn huis?' Ik knik. We lopen, hand in hand, en hij met mijn bagage, terug naar de weg waar hij zijn auto heeft staan. We gooien onze koffers op de achterbank en stappen in. We besluiten om nog even wat te gaan eten in de stad, we hebben allebei nog niks gegeten, en het is 5 uur s'avonds. Naar de Italiaan natuurlijk.

Nadat we hebben gegeten, lopen we nog een stukje in het park naast het winkelcentrum. We praten een tijdje over koetjes en kalfjes, er is toch niks spannends gebeurt. En dat van vanmiddag is al opgelost. Denk ik.

Dan zie ik een klein kindje vlakbij de drukke straat, ze probeert over te steken. Ik kijk rond, maar zie geen ouders. Ik ren op haar af, niet om me heen kijkend. Ik hoor Justin nog schreeuwen: 'Pas op Laura, een auto!' Dan hoor ik getoeter en voel een enorme klap. Ik voel mezelf door de lucht vliegen. Dan is er niks meer. Een zwarte duisternis.

---------------------------------------------------------

Yassssss, meer dan 600 lezers! Ik hou van jullie! Ik ben jullie echt heel dankbaar dat jullie keer op keer de moeite nemen om een nieuw hoofdstuk te lezen. Door jullie heb ik nóg meer motivatie om te schrijven :) Sorry dat het wat lang duurde, maar ik heb doordeweeks niet zoveel tijd om te schrijven. Dus daarom schrijf ik vaak inhet weekend. Ik hoop op begrip:)

Spelfouten gegarandeerd

xo' Esmee

PS de media is knap